ارجوب. [ اَ ] ( اِخ )کوره ایست واقع در مشرق اردن از مملکت عوج در باشان و در آن قریب شصت شهر مسور بود سوای قرای متعدده واقعه در صحرا و ظاهراً ارجوب همان مقاطعه کنونی لجاة است که در جنوب دمشق و مشرق بحرالجلیل واقع است و بعضی سیاحان قدیم آنرا چنین وصف کرده اند: طول آن از شمال بجنوب در حدود 22 میل و عرض وی از مغرب بمشرق 14 میل و تقریباً بیضی شکل است و دارای صخره های سیاه آتشفشانی است و در آن قریه های مهجوره است و بنای ارجوب سخت محکم باشد و دشت حوران که از بحر جلیل به لجاةو از آنجا بحدود بلاد عرب ممتد است بر این ناحیه محیط است. ( ضمیمه معجم البلدان ). مؤلف قاموس کتاب مقدس آرد: ارجوب ( سنگ ) مقاطعه ایست در مشرق اردن که چهاردفعه در کتاب مقدس مذکور است. طولش بیست وچهار میل وعرضش سیزده میل ، سنگهایش بسلتی و سیاه میباشد که از انفجار تل آتشفشان شیحان متکوّن گشته ، تخمیناً موازی سی قدم از سطح زمین ارتفاع دارد. این قطعه در قدیم الایام دارای شهرهای حصارداری بود که بواسطه یائیربن منسه مفتوح گشته است ( سفر تثنیه 3:4 و 5 و 14 ) و سلیمان نیز بر آنجا حاکمی قرار داد ( اول پادشاهان 4:13 ). سقف بسیاری از خانه های این مقاطعه از سنگ و در و پنجره های آن نیز از سنگ بود، بدین لحاظ از خانه های سایر شهرهای قدیم بهتر محفوظ مانده است و دارای هیکلها و قصور عالیه میباشد.
