آرتور ولزلی (اولین دوک ولینگتون). فیلد مارشال آرتور ولزلی، اولین دوک ولینگتون ( به انگلیسی: Arthur Wellesley, 1st Duke of Wellington ) ( زاده ۱ مه ۱۷۶۹ – درگذشته ۱۴ سپتامبر ۱۸۵۲ ) سیاستمداری اهل پادشاهی بریتانیا، اصالتاً از مردم ایرلند و یکی از برجسته ترین چهره های نظامی قرن ۱۹ میلادی به شمار می آید. وی حتی پس از مرگش، اغلب به عنوان دوک ولینگتون شناخته می شود.
دو در ابتدا در سال ۱۷۸۷ میلادی به عنوان ستوان دوم ارتش بریتانیا استخدام شد. به دلیل مهارت هایی که در حل مسائل و معضلات ایرلند نشان داد، خیلی زود به عنوان یکی از اعضای پارلمان ایرلند برگزیده شد. او در ۱۷۹۶ برای عملیات نظامی به هند و هلند فرستاده شد. او در هندوستان در جنگ چهارم انگلستان و میسور شرکت جست و در نبرد معروف سرینگاپاتام حضور داشت. او در ۱۷۹۹ به عنوان فرماندار سرینگاپاتام و میسور منصوب گشت و در جنگ بعدی خود موفق شد در سال ۱۸۰۳ میلادی در نبرد آسای بر امپراتوری ماراتها فائق آید.
ولزلی طی جنگ شبه جزیره ( در دوره جنگ های ناپلئونی ) بود که به درجه ژنرالی نایل آمد و پس از آنکه در سال ۱۸۱۳ نیروهای متحدین اروپایی را در نبرد ویتوریا به پیروزی درخشانی علیه فرانسویان رهبری کرد، به درجه فیلد مارشالی دست یافت. به دنبال تبعید ناپلئون در ۱۸۱۴، به عنوان سفیر انگلستان در فرانسه منصوب گردید و حتی به لقب دوک نایل شد. طی بازگشت صدروزه ناپلئون در ۱۸۱۵، او نیروهای متحدین علیه فرانسه را رهبری کرد که فرمانده شاخص دیگر آنها، گبهارد لبرشت فون بلوشر، ژنرال پروسی بود. این دو موفق شدند در جنگ واترلو ناپلئون را درهم شکسته و پس از نزدیک به ۲۰ سال به قدرت او خاتمه بخشند.
او دو بار به مقام نخست وزیری بریتانیا رسید ( سال های ۱۸۲۸–۱۸۳۰ و ۱۸۳۴ ) . او که در حزب توری عضویت داشت، نتوانست راهکاری جدی برای مشکلات سیاسی آن دوره بیابد؛ با این وجود، همچنان به عنوان یکی از چهره های شاخص مجلس اعیان بریتانیا تا زمان بازنشستگی به کارش ادامه داد. در همان سال ها تجاوزات امپراتوری روسیه به ممالک ایران شدت گرفت اما انگلستان علی رغم تعهداتی که نسبت به ایران داشت به هیچ وجه حاضر نشد وساطت کرده یا به نیروهای ایرانی کمک کند. ولینگتون در این رویکرد نقش کلیدی داشت. [ ۱]
در ضمن، او تا پایان عمر فرمانده کل ارتش بریتانیا بود.
لودویگ فان بتهوون، در سال ۱۸۱۳، یکی از آثار خود با نام «پیروزی ولینگتون» ( اپوس ۹۱ ) را به افتخار نبرد ولینگتون تصنیف کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدو در ابتدا در سال ۱۷۸۷ میلادی به عنوان ستوان دوم ارتش بریتانیا استخدام شد. به دلیل مهارت هایی که در حل مسائل و معضلات ایرلند نشان داد، خیلی زود به عنوان یکی از اعضای پارلمان ایرلند برگزیده شد. او در ۱۷۹۶ برای عملیات نظامی به هند و هلند فرستاده شد. او در هندوستان در جنگ چهارم انگلستان و میسور شرکت جست و در نبرد معروف سرینگاپاتام حضور داشت. او در ۱۷۹۹ به عنوان فرماندار سرینگاپاتام و میسور منصوب گشت و در جنگ بعدی خود موفق شد در سال ۱۸۰۳ میلادی در نبرد آسای بر امپراتوری ماراتها فائق آید.
ولزلی طی جنگ شبه جزیره ( در دوره جنگ های ناپلئونی ) بود که به درجه ژنرالی نایل آمد و پس از آنکه در سال ۱۸۱۳ نیروهای متحدین اروپایی را در نبرد ویتوریا به پیروزی درخشانی علیه فرانسویان رهبری کرد، به درجه فیلد مارشالی دست یافت. به دنبال تبعید ناپلئون در ۱۸۱۴، به عنوان سفیر انگلستان در فرانسه منصوب گردید و حتی به لقب دوک نایل شد. طی بازگشت صدروزه ناپلئون در ۱۸۱۵، او نیروهای متحدین علیه فرانسه را رهبری کرد که فرمانده شاخص دیگر آنها، گبهارد لبرشت فون بلوشر، ژنرال پروسی بود. این دو موفق شدند در جنگ واترلو ناپلئون را درهم شکسته و پس از نزدیک به ۲۰ سال به قدرت او خاتمه بخشند.
او دو بار به مقام نخست وزیری بریتانیا رسید ( سال های ۱۸۲۸–۱۸۳۰ و ۱۸۳۴ ) . او که در حزب توری عضویت داشت، نتوانست راهکاری جدی برای مشکلات سیاسی آن دوره بیابد؛ با این وجود، همچنان به عنوان یکی از چهره های شاخص مجلس اعیان بریتانیا تا زمان بازنشستگی به کارش ادامه داد. در همان سال ها تجاوزات امپراتوری روسیه به ممالک ایران شدت گرفت اما انگلستان علی رغم تعهداتی که نسبت به ایران داشت به هیچ وجه حاضر نشد وساطت کرده یا به نیروهای ایرانی کمک کند. ولینگتون در این رویکرد نقش کلیدی داشت. [ ۱]
در ضمن، او تا پایان عمر فرمانده کل ارتش بریتانیا بود.
لودویگ فان بتهوون، در سال ۱۸۱۳، یکی از آثار خود با نام «پیروزی ولینگتون» ( اپوس ۹۱ ) را به افتخار نبرد ولینگتون تصنیف کرد.
