ارتفاعات اسکاتلند

اسکاتلند کوهستانی ( به گیلیک اسکاتلندی: Ghàidhealtachd ) و ( به انگلیسی: Scottish Highlands ) یک منطقهٔ تاریخی اسکاتلند است. این منطقه از اواخر سده های میانی به این سو از دیدگاه رسوم و فرهنگ، از زمین های پست همسایه؛ هنگامی که دشت نشین های اسکاتلندی زبان و فرهنگ گیلیکی را در طول بیشتر زمین های پست اسکاتلند جایگزین کردند، به صورت قابل تشخیصی متمایز شد. در شمال منطقه و غرب گسل های کوهستانی مرزهایی به وجود آورده اند، هر چند مرزهای آن ها دقیق و به وضوح تعریف شده نیست، به ویژه در ناحیهٔ شرقی. گریت گلن ( که به معنی درهٔ بزرگ است ) کوه های گرامپیان را به جنوب شرقی از مناطق کوهستانی شمال غربی جدا می کند.
نام اسکاتلندی ( Ghàidhealtachd ) به معنی «سرزمین گیل ها» است و به طور سنتی، از دیدگاه زبان اسکاتلندی، شامل جزایر غربی و ارتفاعات هر دو می شود.
این منطقه بسیار کم جمعیت است. در میان بسیاری از رشته کوههایی که حضورشان بر منطقه حاکم است؛ بن نویس، با بلندی نزدیک به ۲ کیلومتر از کف درهٔ بن گلن، بلندترین کوه در جزایر بریتانیا است. [ ۲]
تا قبل از سدهٔ نوزدهم سرزمین های کوهستانی اسکاتلند محل زندگی جمعیت بسیار بیشتری بود، اما با توجه به ترکیبی از عوامل گوناگون از جمله ممنوعیتِ قانونیِ نحوهٔ زندگی سنتی کوهستانی به دنبال قیام یعقوبی ۱۷۴۵، اقدامات منفور پاکسازی سرزمین های کوهستانی، و مهاجرت دسته جمعی به مناطق شهری در طول انقلاب صنعتی، این منطقه در حال حاضر یکی از کم جمعیت ترین قسمت های اروپا است. بر پایهٔ آمارِ ۹٫۱ نفر در هر کیلومتر مربع در سالِ ۲۰۱۲، [ ۳] نتیجه گیری شده که تراکم جمعیت در «مناطق مرتفع و جزایر» کمتر از ( ۷/۱ ) یک هفتم تمام اسکاتلند است، که در حدود تراکم جمعیت در کشورهای بولیوی، چاد و روسیه است.