ارتش آزادی بخش کوزوو ( به آلبانیایی: Ushtria Çlirimtare e Kosovës نام اختصاری UÇK ) یک سازمان نظامی جدایی خواه از ملی گرایان آلبانیایی تبار کوزوو بود که در دهه ۱۹۹۰ با هدف استقلال کوزوو از جمهوری فدرال یوگسلاوی تشکیل شد.
... [مشاهده متن کامل]
عملیات سرکوب گسترده این گروه توسط نیروهای مسلح یوگسلاوی و شبه نظامیان صربِ کوزوویی در سال های ۹–۱۹۹۸ ناتو را برانگیخت تا برای پیشگیری از یک نسل کشی قریب الوقوع به یوگسلاوی حمله ور شود. یورش ناتو به یوگسلاوی در سال ۱۹۹۹ به عقب نشینی نیروهای دولت مرکزی و تشکیل یک حکومت موقت به سرپرستی سازمان ملل در کوزوو منجر شد. کوزوو از آن پس در عمل از یوگسلاوی جدا شد و در سال ۲۰۰۸ اعلام استقلال کرد.
ارتش آزادی بخش کوزوو در سال ۱۹۹۹ پس از خروج نیروهای دولت مرکزی از کوزوو اعلام انحلال کرد و بعضی از اعضای آن به گروه های شبه نظامی دیگر از جمله شبه نظامیان جدایی طلب آلبانیایی تبار مقدونیه یا به ارتش و پلیس دولت کوزوو پیوستند.
در فوریه ۱۹۹۸ پلیس صربستان برای سرکوب ارتش آزادی بخش کوزوو وارد عمل شد. این گروه کنترل منطقه «درنیکا» را در دست گرفته و از آن برای سربازگیری استفاده می کرد اما با وجود نام پرطمطراقش تنها چندصد جنگجو در هسته مرکزی خود داشت. پلیس صربستان با آگاهی از این ضعف به جای استفاده از واحدهای ضدچریکی دارای آموزش حرفه ای در ابعاد گسترده تنها با پلیس محلی و نیروهای ارتش فدرال به پایگاه های ارتش آزادی بخش کوزوو حمله ور شد. هدف صرب ها این بود تا از اهمیت یافتن این گروه جلوگیری کنند اما نتیجه عملی استفاده از سربازان عادی خسارت بسیار و کشتار غیرنظامیان بود که موجب جلب توجه همگانی و شهرت ارتش آزادی بخش کوزو شد. سربازان عادی تنها تاکتیک «زمین سوخته» را می شناختند و به سوی هر مظنونی شلیک می کردند. عملیات پلیس دولتی برای از بین بردن یک خانواده کشاورز مسلح کمتر از ده نفره بیش از ۴۸ ساعت طول کشید و موجب مرگ بیش از ۴۰ غیرنظامی از جمله زن و کودک شد. انتشار خبر این ماجرا باعث شد تا بسیاری از جوانان آلبانیایی چه در کوزوو و چه در کشورهای اروپایی کار خود را رها کرده و به پایگاه های مخفی ارتش آزادی بخش کوزوو روانه شوند. به طوری که چند ماه بعد این ارتش از ۳۰ هزار جنگجو برخوردار بود هرچند بیشتر آن ها افراد عادی بودند که تنها سلاح شخصی، معمولاً کلاشنیکف، با خود داشتند. ساختار غیرمتمرکز، آماتور و مخفیانه این نیروها باعث می شد تا بیشتر به تفنگ های شخصی متکی بوده و بجز آن فقط به راکت اندازهای دوش پرتاب ضدتانک که اغلب از انواع ابتدایی بودند، و تعداد کمی خمپارههای کالیبر کوچک مسلح باشند و البته در کمال تعجب مین های زمینی نیز مورد استفاده وسیع آن ها قرار گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
عملیات سرکوب گسترده این گروه توسط نیروهای مسلح یوگسلاوی و شبه نظامیان صربِ کوزوویی در سال های ۹–۱۹۹۸ ناتو را برانگیخت تا برای پیشگیری از یک نسل کشی قریب الوقوع به یوگسلاوی حمله ور شود. یورش ناتو به یوگسلاوی در سال ۱۹۹۹ به عقب نشینی نیروهای دولت مرکزی و تشکیل یک حکومت موقت به سرپرستی سازمان ملل در کوزوو منجر شد. کوزوو از آن پس در عمل از یوگسلاوی جدا شد و در سال ۲۰۰۸ اعلام استقلال کرد.
ارتش آزادی بخش کوزوو در سال ۱۹۹۹ پس از خروج نیروهای دولت مرکزی از کوزوو اعلام انحلال کرد و بعضی از اعضای آن به گروه های شبه نظامی دیگر از جمله شبه نظامیان جدایی طلب آلبانیایی تبار مقدونیه یا به ارتش و پلیس دولت کوزوو پیوستند.
در فوریه ۱۹۹۸ پلیس صربستان برای سرکوب ارتش آزادی بخش کوزوو وارد عمل شد. این گروه کنترل منطقه «درنیکا» را در دست گرفته و از آن برای سربازگیری استفاده می کرد اما با وجود نام پرطمطراقش تنها چندصد جنگجو در هسته مرکزی خود داشت. پلیس صربستان با آگاهی از این ضعف به جای استفاده از واحدهای ضدچریکی دارای آموزش حرفه ای در ابعاد گسترده تنها با پلیس محلی و نیروهای ارتش فدرال به پایگاه های ارتش آزادی بخش کوزوو حمله ور شد. هدف صرب ها این بود تا از اهمیت یافتن این گروه جلوگیری کنند اما نتیجه عملی استفاده از سربازان عادی خسارت بسیار و کشتار غیرنظامیان بود که موجب جلب توجه همگانی و شهرت ارتش آزادی بخش کوزو شد. سربازان عادی تنها تاکتیک «زمین سوخته» را می شناختند و به سوی هر مظنونی شلیک می کردند. عملیات پلیس دولتی برای از بین بردن یک خانواده کشاورز مسلح کمتر از ده نفره بیش از ۴۸ ساعت طول کشید و موجب مرگ بیش از ۴۰ غیرنظامی از جمله زن و کودک شد. انتشار خبر این ماجرا باعث شد تا بسیاری از جوانان آلبانیایی چه در کوزوو و چه در کشورهای اروپایی کار خود را رها کرده و به پایگاه های مخفی ارتش آزادی بخش کوزوو روانه شوند. به طوری که چند ماه بعد این ارتش از ۳۰ هزار جنگجو برخوردار بود هرچند بیشتر آن ها افراد عادی بودند که تنها سلاح شخصی، معمولاً کلاشنیکف، با خود داشتند. ساختار غیرمتمرکز، آماتور و مخفیانه این نیروها باعث می شد تا بیشتر به تفنگ های شخصی متکی بوده و بجز آن فقط به راکت اندازهای دوش پرتاب ضدتانک که اغلب از انواع ابتدایی بودند، و تعداد کمی خمپارههای کالیبر کوچک مسلح باشند و البته در کمال تعجب مین های زمینی نیز مورد استفاده وسیع آن ها قرار گرفت.
