ارتش آزادی بخش روسیه ( به روسی: Русская освободительная армия مخفف ROA ) معروف به ارتش ولاسوف ( به روسی: Власовская армия ) نیرویی عمدتاً مشتکل از روس های تحت امر آلمان ها در جنگ جهانی دوم بود. فرماندهی این ارتش را آندری ولاسوف ژنرال پیشین ارتش سرخ به عهده داشت. در ۱۹۴۴ این ارتش با نام نیروهای مسلح کمیتهٔ آزادسازی مردمان روسیه ( به روسی: Вооружённые силы Комитета освобождения народов России یا کوتاه شده اش ВС КОНР ) شناخته می شد.
... [مشاهده متن کامل]
ولاسوف فرمانده ارتش، نیروی تخت فرمانش را از میان سربازان اسیر روس ضد کمونیسم و بازمانده های ارتش سفید فراهم آورده بود.
ارتش آزادی بخش روسیه متشکل از سه دیویزون پیاده نظام و دو اسکادران هوایی بود. دو تک خال پیشین نیروی هوایی شوروی - سمیون تروفیموویچ بیچکوف و بورنیسلاو آنتیلفسکی در این نیرو خدمت می کردند.
نظر به نگرانی ای که آلمان ها نسبت به وفاداری این ارتش داشتند، بیشتر ترجیح داده می شد که از این نیرو در غرب بهره برداری شود. از این روی در ۱۹۴۳ و ۱۹۴۴ از آنها در فرانسه و بلژیک استفاده شد. از بخش کوچکی از این نیرو در نبرد با ارتش سرخ در کنار رود اودر در چک در ۱۹۴۵ استفاده شد که آن هم برای مطمئن شدن از میزان وفاداریشان بود.
این ارتش در ۲۸ ژانویه ۱۹۴۵ اعلام کرد که دیگر بخشی از ورماخت نیست. سپس ولاسوف نیروهایش را به سوی جنوب عقب کشید. ولاسوف نمایندگانی را نزد متفقین غربی فرستاد تا دربارهٔ شرایط تسلیم با آنها مشورت کند. او می پنداشت با توجه به آینده ناگزیر درگیری غرب با شوروی، از او و ارتش کمونیست ستیزش استقبال می شود.
ارتش ولاسوف در امتداد مارشش به سوی جنوب، در ۵ مهٔ ۱۹۴۵ به سود خیزش پراگ با نیروهای آلمانی وافن اس اس درگیر شدند. سپس به راه خود ادامه دادند. ولاسوف کوشید تا به ژنرال آمریکایی جرج پتن تسلیم شود، ولی آمریکایی ها که نگران آسیب دیدن روابط خود با شوروی بودند تمایلی نه به پذیرش ولاسوف و نه پشتیبانی از ارتشش نشان ندادند. اندکی بعد شوروی ها ولاسوف و جمعی از افرادش را دستگیر و به جرم خیانت اعدام کردند. هزاران تن از اعضای ارتش هم که به متفقین غربی تسلیم شده بودند مطابق توافق پیشین چرچیل با استالین به شوروی برگردانده شده و اعدام شدند یا به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند.
... [مشاهده متن کامل]
ولاسوف فرمانده ارتش، نیروی تخت فرمانش را از میان سربازان اسیر روس ضد کمونیسم و بازمانده های ارتش سفید فراهم آورده بود.
ارتش آزادی بخش روسیه متشکل از سه دیویزون پیاده نظام و دو اسکادران هوایی بود. دو تک خال پیشین نیروی هوایی شوروی - سمیون تروفیموویچ بیچکوف و بورنیسلاو آنتیلفسکی در این نیرو خدمت می کردند.
نظر به نگرانی ای که آلمان ها نسبت به وفاداری این ارتش داشتند، بیشتر ترجیح داده می شد که از این نیرو در غرب بهره برداری شود. از این روی در ۱۹۴۳ و ۱۹۴۴ از آنها در فرانسه و بلژیک استفاده شد. از بخش کوچکی از این نیرو در نبرد با ارتش سرخ در کنار رود اودر در چک در ۱۹۴۵ استفاده شد که آن هم برای مطمئن شدن از میزان وفاداریشان بود.
این ارتش در ۲۸ ژانویه ۱۹۴۵ اعلام کرد که دیگر بخشی از ورماخت نیست. سپس ولاسوف نیروهایش را به سوی جنوب عقب کشید. ولاسوف نمایندگانی را نزد متفقین غربی فرستاد تا دربارهٔ شرایط تسلیم با آنها مشورت کند. او می پنداشت با توجه به آینده ناگزیر درگیری غرب با شوروی، از او و ارتش کمونیست ستیزش استقبال می شود.
ارتش ولاسوف در امتداد مارشش به سوی جنوب، در ۵ مهٔ ۱۹۴۵ به سود خیزش پراگ با نیروهای آلمانی وافن اس اس درگیر شدند. سپس به راه خود ادامه دادند. ولاسوف کوشید تا به ژنرال آمریکایی جرج پتن تسلیم شود، ولی آمریکایی ها که نگران آسیب دیدن روابط خود با شوروی بودند تمایلی نه به پذیرش ولاسوف و نه پشتیبانی از ارتشش نشان ندادند. اندکی بعد شوروی ها ولاسوف و جمعی از افرادش را دستگیر و به جرم خیانت اعدام کردند. هزاران تن از اعضای ارتش هم که به متفقین غربی تسلیم شده بودند مطابق توافق پیشین چرچیل با استالین به شوروی برگردانده شده و اعدام شدند یا به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند.
