ارتجک

لغت نامه دهخدا

ارتجک. [ اِ ت َ ج َ / ج ِ ] ( اِ ) برق. ( برهان ) ( غیاث اللغات ) ( شعوری ) ( رشیدی ) :
شه نشسته به پشت پیل چو ابر
انگژ زر چو ارتجک در دست.
فریدالدین احول.
رجوع به ابرنجک شود.

فرهنگ عمید

برق آسمانی، رعدوبرق: شه نشسته به پشت فیل چو ابر / انکره زر چو ارتجک در دست (فریدالدین احول: مجمع الفرس: ارتجک ).

پیشنهاد کاربران

بپرس