ارتباط و تماس چشمی

ارتباط و تماس چشمی یا چشم تو چشم شدن ( به انگلیسی: Eye contact ) یا ارتباط با نگاه، نوعی برخورد بین نگاه های دو فرد مختلف است. [ ۱] ارتباط چشمی در انسان ها نوعی روش ارتباطی بدون کلام است و چنین انگاشته می شود که اثر زیادی در رفتارهای اجتماعی دارد. در فرهنگ های مختلف به ویژه در شرق و غرب برداشت های مختلفی دربارهٔ ارتباط با نگاه وجود دارد. این اصطلاح در جهان غرب در اواسط دههٔ ۱۹۶۰ میلادی ابداع شد و به عنوان نشانه ای معنادار و مهم از اعتماد به نفس و احترام تعریف می شود. [ ۲] آداب و رسوم، معنا و اهمیت تماس چشمی می تواند بین جوامع، نوع عصبی و مذاهب بسیار متفاوت باشد. مطالعهٔ علمی تماس چشمی با عنوان oculesics شناخته می شود. [ ۳]
ارتباط با نگاه یا حالت چهره، اطلاعات اجتماعی و احساسی زیادی از شخص فراهم می کنند. انسان ها، گاهی به صورت غیرارادی چهره و چشمان یکدیگر را برای دریافتن وضعیت های مثبت یا منفی روانی می کاوند. در بعضی شرایط برخورد نگاه ها احساسات نیرومندی را برمی انگیزد. در برخی نقاط گیتی به ویژه در آسیا، چشم در چشم شدن ممکن است منجر به بروز سوءتفاهم در میان ملیت های گوناگون شود. حفظ ارتباط مستقیم نگاه با مدیران کاری یا افراد سالمند ممکن است به عنوان بی ادبی یا بی نزاکتی تعبیر شود.
ارتباط با نگاه همچنین عامل مهمی در لاس زدن به شمار می رود. چرا که برای برقراری ارتباط نخست و سنجیدن طرف مقابل نیز استفاده می شود.
برای بعضی افراد مشکل است بخواهند با دیگران تماس چشمی برقرار کنند. به عنوان مثال کسانی که اوتیسم یا اختلال اضطراب اجتماعی دارند تماس چشمی برایشان مشکل است. [ ۴]