ارتباط تقویتی و جایگزین

ارتباط تقویتی و جایگزین[ ۱] یا ای ای سی ( به انگلیسی:Augmentative and alternative communication با سرواژه انگلیسی:AAC ) اصطلاحی برای اشاره به روش های ارتباطی تکمیل یا جایگزین کننده گفتار یا نوشتار می باشد. این روش ها عمدتاً در افرادی که در تولید یا درک زبان گفتاری یا نوشتاری دچار اختلال هستند کاربرد دارند. AAC توسط افرادی با طیف وسیعی از اختلالات در گفتار و زبان، از جمله اختلالات مادرزادی مانند فلج مغزی، ناتوانی های رشدی و طیف اوتیسم، و شرایط اکتسابی مانند اسکلروز جانبی آمیوتروفیک و بیماری پارکینسون استفاده می شوند. AAC می تواند یک افزوده دائمی یا موقت برای یاری رسانی در ارتباط فرد باشد. استیون هاوکینگ، فیزیک دان شناخته شده بریتانیایی، از AAC برای برقراری ارتباط از طریق یک سامانه و دستگاه تولیدکننده گفتار استفاده می کرد.
استفاده نوین از AAC در دهه ۱۹۵۰ میلادی با ساخت سامانه هایی برای بیمارانی که توانایی صحبت کردن را به دنبال جراحی های خاص از دست داده بودند آغاز شد. در طول دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی و به دلیل تعهد فزاینده در غرب نسبت به گنجاندن افراد دارای ناتوانی در جامعه اصلی و توسعه مهارت های مورد نیاز برای استقلال آنان، استفاده از زبان اشاره و سپس ارتباط با کمک از نمادهای گرافیکی بسیار رشد کرد. در دهه ۱۹۸۰ میلادیAAC به عنوان یک رشته منفرد شروع به ظهور کرد. پیشرفت سریع در فناوری، از جمله پیشرفت در میکرو رایانه ها و روش های تبدیل متن به گفتار، راه را برای ظهور دستگاه های ارتباطی با خروجی گفتار دارای گزینه های متعدد و افزایش دسترسی پذیری ارتباطی در افراد ناتوان را باز کرد.
سامانه های AAC متنوع هستند. از بعضی از آنان می توان بدون کمک از هیچ ابراری و با استفاده از زبان بدن یا حتی آواز خواندن نیز استفاده نمود و بعضی از این سامانه ها فقط می توانند با کمک ابزارهایی جانبی و خارجی استفاده شوند. [ ۲]
کنوانسیون حقوق افراد دارای ناتوانی، ارتباط تقویتی و جایگزین را به عنوان اشکالی ارتباطی شامل زبان ها و همچنین روش های استفاده از نمایش متن، چاپ با فونتی بزرگ، ارتباطات لمسی، استفاده از زبانی ساده و واضح، استفاده از روش های چند رسانه ای در دسترس و فناوری اطلاعات و ارتباطات دارای قابلیت دسترسی پذیری تعریف می کند. [ ۳]