ارباء
لغت نامه دهخدا
ارباء. [ اَ رِب ْ با ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ ربیب. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به ربیب شود.
ارباء. [ اِ ] ( ع مص ) زائد گرفتن از آنچه که داده باشد. || فزون گردانیدن چیزی را. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || افزون شدن. افزون شدن بر کسی. || بیزار کردن و ناراحت نمودن. ( از اقرب الموارد ). || داخل «رُبی »، یعنی زمین مرتفع شدن.
ارباء. [ اُ رَ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ اَریب. ( دهار ). رجوع به اَریب شود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید