ارایه اسکن الکترونیکی منفعل

آرایه اسکن الکترونیکی منفعل. آرایه فازی اسکن الکترونیکی منفعل ( به انگلیسی: Passive electronically scanned array ) که به عنوان آرایه فازی منفعل نیز شناخته می شود، آرایه ای از آنتن ها است که در آن پرتو امواج رادیویی را می توان به صورت الکترونیکی ( و نه حرکت فیزیکی آنتن ) به جهات مختلف هدایت کرد ( یعنی یک آنتن آرایه فازی است ) ، که در آن تمام عناصر آنتن به یک فرستنده ( مانند مگنترون، کلایسترون، یا لامپ موج ) یا گیرنده تنها متصل می شوند. بیشترین کاربرد آرایه های فازی در ساخت رادارها است. بیشترین رادارهای موجود در دنیا از نوع PESA هستند. [ نیازمند منبع] سیستم فرود میکروویو غیرنظامی از آرایه های PESA فقط - فرستنده استفاده می کند.
تفاوت آرایه اسکن الکترونیکی منفعل ( PESA ) با آرایه اسکن الکترونیکی فعال ( AESA ) ، در این است که در AESA، هر المان آنتن یک فرستنده یا گیرنده مستقل دارد که همگی توسط یک رایانه کنترل می شوند؛ اما در PESA همه المان های آنتن با عبور از یک تغییردهنده فاز به یک فرستنده یا گیرنده منفرد متصل می شوند. در حقیقت AESA نسل دوم و پیشرفته تر تکنولوژی PESA است.
سیستم های راداری معمولاً با اتصال آنتن به یک فرستنده رادیویی قدرتمند برای انتشار پالس های کوتاه سیگنال کار می کنند. سپس فرستنده قطع شده و آنتن به یک گیرنده حساس متصل می شود که هر گونه پژواک را از اشیا هدف تقویت می کند. با اندازه گیری مدت زمان برگشت سیگنال، گیرنده رادار می تواند فاصله تا جسم را تعیین کند. سپس گیرنده خروجی حاصل را به نوعی نمایشگر می فرستد. عناصر فرستنده به طور معمول لوله های کلایسترون یا مگنترونها هستند، که برای تقویت یا تولید دامنه محدودی از فرکانس ها تا سطح توان بالا مناسب هستند. برای اسکن بخشی از آسمان، آنتن رادار باید به طور فیزیکی جابجا شود تا در جهات مختلف قرار گیرد.
در سال ۱۹۵۹، دارپا یک رادار آرایه فازی آزمایشی با نام رادار آرایه ای هدایت الکترونیکی ( Electronically Steered Array Radar ) ( ESAR ) ساخت. اولین ماژول، که یک آرایه خطی بود، در سال ۱۹۶۰ تکمیل شد. این کارها اساس ساخت رادار AN / FPS - 85 را تشکیل داد. [ ۱]