اران ای کوچک مداخله گر

آران ای کوچک مداخله گر. آران ای کوچک مداخله گر ( به انگلیسی: Small Interfering RNA ) ( siRNA ) ، که به آران ای کوتاه مداخله گر ( Short Interfering RNA ) یا آران ای خاموش کننده ( Silencing RNA ) نیز معروف است، دسته ای از مولکول های آران ای دو - رشته ای ( dsRNA ) در ابتدا و غیر - کدکننده ( ncRNA ) هستند که اغلب همچون ریزآران ای ها ( microRNA یا miRNA ) دارای طول ۲۰–۲۷ جفت بازی بوده و در مسیر بیوشیمیایی تداخل آران ای ( یا آران ای ) عمل می کند. این مولکول ها با تجزیهٔ آران ای پیام رسان پس از رونویسی، در بیان ژن های خاصی دخیل بوده و مانع از ترجمه می شوند. [ ۱]
siRNAهای طبیعی، ساختار خوش - تعریفی دارند که به صورت آران ای دو - رشته ای ( dsRNA ) کوتاهی ( اغلب بین ۲۰ تا ۲۴ جفت - باز ) بوده که نوک های '۵ فسفریله و نوک های '۳ هیدروکسیله شده، به گونه ای که در هر سمت ۲ نوکلئوتید به صورت تک رشته ای ( آویزان ) هستند. آنزیم خردکننده ( Dicer ) ، تولید siRNAها را از آران ای های دورشته ای بلند و آران ای های کوتاه سنجاق سری کاتالیز می کند. [ ۲] مولکول های siRNA را می توان با ترافرست به سلول ها معرفی کرد. از آن جایی که در اصل هر ژن را می توان با سنتز siRNA ( یعنی siRNA مصنوعی ) خاصی بر اساس توالی مکمل، ناک داون ( Knock down، نوعی فن تجربی جهت کاهش بیان ژن ) کرد، siRNAها در عصر پسا - ژنومیک، ابزار مهمی در تأیید عملکرد ژنی و هدف گیری دارویی به شمار می رود.
در ۱۹۹۸، اندرو فایر در مؤسسهٔ علوم کارنگی در واشینگتن، دی. سی. و کریگ ملو در دانشگاه ماساچوست واقع در ووستر، سازوکار RNAi را درحال کار بر روی بیان ژن در نماتود کرم الگانس، کشف نمودند. [ ۳] آن ها به خاطر تحقیقاتشان بر روی RNAi، در سال ۲۰۰۶ جایزه نوبل را کسب نمودند. siRNAها و نقششان در پیرایش ژنی پسا - رونویسی ( PTGS ) ، در گیاهان، توسط گروه دیوید باولکامب در آزمایشگاه سینزبری واقع در نوریچ انگلستان کشف شد و در نشریهٔ ساینس ۱۹۹۹ گزارش شد. [ ۴] توماس توشل و همکارانش پس از مدت کوتاهی در نیچر گزارش دادند که siRNAهای مصنوعی قادر به القای RNAi در سلول های پستانداران هستند. [ ۵] در ۲۰۰۱، بیان یک ژن خاصی با موفقیت توسط معرفی siRNA سنتزشده ( مصنوعی ) در سلول های پستانداران، خاموش شد ( توسط توشل و همکاران ) . چنین موفقیت هایی منجر به افزایش علاقه مندی در به کارگیری RNAi جهت تحقیقات زیست - پزشکی و توسعهٔ دارو شد. توسعه های عمده ای در درمان با siRNA، هم با نانوذرات آلی ( کربنی ) و هم غیرآلی ( غیرکربنی ) صورت پذیرفته، که در رساندن دارو به مغز موفق عمل کرده و روش های امیدبخشی را در درمان اهداف انسانی به ارمغان آورده است. با این حال، با وجود چنین موفقیت هایی، کاربردهای انسانی siRNA محدودیت های عمده ای را دربرداشته است. یکی از این محدودیت ها، به هدف نزدن است. همچنین امکان این وجود دارد که چنین درمان هایی موجب به راه اندازی ایمنی ذاتی گردد. [ ۳] مدل های جانوری هنوز در نمایش دقیق وسعت چنین پاسخ هایی در انسان موفق عمل نکرده اند. ازین رو، مطالعه اثرات درمان های siRNAیی چالش برانگیز بوده است.