آرامگاه عیسی خان نیازی در مجموعه آرامگاه های همایون در دهلی هند واقع شده است. مقبره، به شکل هشت ضلعی و عمدتاً از ماسه سنگ قرمز، در سالهای ۱۵۴۷–۱۵۴۸ در زمان سلطنت شیرشاه سوری ساخته شد. مسجد عیسی خان در غرب مقبره قرار دارد که به همراه سایر ساختمانها از مجموعه مقبره های همایون را تشکیل می دهند که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده اند.
... [مشاهده متن کامل]
آرامگاه در جنوب باغ بو حلیمه در مجموعه آرامگاه های همایون قرار دارد. کتیبه ای در مقبره ذکر می کند که در سال ۱۵۴۷ تا ۱۵۴۸ ساخته شده است. همچنین در این کتیبه نوشته شده است که مقبره که در زمان سلطنت شیرشاه ساخته شده است. مسجد واقع در غرب مقبره، در سال ۱۵۴۷ ساخته شده است.
کار مرمت و بازسازی جامع از طریق امانت آقاخان برای فرهنگ ( AKTC ) با همکاری سازمان تحقیقات باستان شناسی هند ( ASI ) در سالهای ۲۰۱۱–۲۰۱۵ انجام شد.
آرامگاه بزرگ به سبک معماری لودی ساخته شده است. شکل هشت ضلعی آن، مشخصه بارز دوران لدی، در یک ستون کم ارتفاع قرار دارد. ایوان ها محفظه مرکزی را احاطه کرده است. هر طرف محفظه از سه قوس تشکیل شده است که یک چاجا ( سقف ) در حال حاضر روی هر یک قرار دارد. سبک معماری مقبره شبیه به سبک های معماری شاهان سلسله سید مبارک شاه و محمد شاه، خان جهان تیلانگانی و سیکندر لدی است.
مقبره عمدتاً با کوارتزیت خاکستری با ماسه سنگ قرمز ساخته شده است که برای تزئین استفاده می شود. گچ کاری های بنا سنگ تراشی خشن را پوشانده است. کاشی های رنگی مختلف برای تزئین از دیوارها استفاده شده است. دروازه مقبره بر روی یک لژ یک متر بلندی قرار دارد که به پله ها رسیده است. در سر مربع محفظه دروازه به سبک معماری هندو ساخته شده است.
گنبد مرکزی شباهت زیادی به مسجد کیلای کوهنا در دژ پورانا دارد. گنبدهای جانبی بر روی ستونها ساخته شده و به پاویونها شباهت دارند. اتاق نماز به سه بخش تقسیم می شود. بخش مرکزی مسجد از ماسه سنگ قرمز، و بخش های کناری از سنگ خاکستری ساخته شده است. هر بخش یک دروازه چهار قوسی به مسجد دارد که مرزهای آن با کاشی های سبز و آبی تزئین شده است. گوشه های قسمت مرکزی با قلاب هایی تزئین شده است. مطابق بررسی باستان شناسی هند، این مسجد در مقایسه با مقبره ساده تر بنا شده است.
... [مشاهده متن کامل]
آرامگاه در جنوب باغ بو حلیمه در مجموعه آرامگاه های همایون قرار دارد. کتیبه ای در مقبره ذکر می کند که در سال ۱۵۴۷ تا ۱۵۴۸ ساخته شده است. همچنین در این کتیبه نوشته شده است که مقبره که در زمان سلطنت شیرشاه ساخته شده است. مسجد واقع در غرب مقبره، در سال ۱۵۴۷ ساخته شده است.
کار مرمت و بازسازی جامع از طریق امانت آقاخان برای فرهنگ ( AKTC ) با همکاری سازمان تحقیقات باستان شناسی هند ( ASI ) در سالهای ۲۰۱۱–۲۰۱۵ انجام شد.
آرامگاه بزرگ به سبک معماری لودی ساخته شده است. شکل هشت ضلعی آن، مشخصه بارز دوران لدی، در یک ستون کم ارتفاع قرار دارد. ایوان ها محفظه مرکزی را احاطه کرده است. هر طرف محفظه از سه قوس تشکیل شده است که یک چاجا ( سقف ) در حال حاضر روی هر یک قرار دارد. سبک معماری مقبره شبیه به سبک های معماری شاهان سلسله سید مبارک شاه و محمد شاه، خان جهان تیلانگانی و سیکندر لدی است.
مقبره عمدتاً با کوارتزیت خاکستری با ماسه سنگ قرمز ساخته شده است که برای تزئین استفاده می شود. گچ کاری های بنا سنگ تراشی خشن را پوشانده است. کاشی های رنگی مختلف برای تزئین از دیوارها استفاده شده است. دروازه مقبره بر روی یک لژ یک متر بلندی قرار دارد که به پله ها رسیده است. در سر مربع محفظه دروازه به سبک معماری هندو ساخته شده است.
گنبد مرکزی شباهت زیادی به مسجد کیلای کوهنا در دژ پورانا دارد. گنبدهای جانبی بر روی ستونها ساخته شده و به پاویونها شباهت دارند. اتاق نماز به سه بخش تقسیم می شود. بخش مرکزی مسجد از ماسه سنگ قرمز، و بخش های کناری از سنگ خاکستری ساخته شده است. هر بخش یک دروازه چهار قوسی به مسجد دارد که مرزهای آن با کاشی های سبز و آبی تزئین شده است. گوشه های قسمت مرکزی با قلاب هایی تزئین شده است. مطابق بررسی باستان شناسی هند، این مسجد در مقایسه با مقبره ساده تر بنا شده است.
