( آرام دل ) آرام دل. [ م ِ دِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) مایه ٔتسلی خاطر. مایه امید. معشوق. معشوقه : یکی تخته جامه هم نابرید دو آرام دل کودک نارسید روان را همی لعلشان نوش داد بیاورد و یکسر بشیدوش داد.
فردوسی.
هرچند کآن آرام دل دانم نبخشد کام دل نقش خیالی میکشم فال دوامی میزنم.
حافظ.
فرهنگ فارسی
( آرام دل ) مایه امید
پیشنهاد کاربران
آرام دل ؛مایه تسلی خاطر. مایه امید. - || معشوق. معشوقه : کسی برگرفت از جهان کام دل که یکدل بود با وی آرام دل. سعدی. دلبندم آن پیمان گسل منظور چشم آرام دل نی نی دلارامش مخوان کز دل ببرد آرام را. سعدی.