آرادو آر ۲۴۰. آرادو آر ۲۴۰ ( به آلمانی: Arado Ar 240 ) یک جنگنده سنگین چند منظوره دو موتوره دو سرنشین ساخت شرکت آرادو در آلمان بود. این هواگرد نخستین پرواز خود را روز ۲۵ ژوئن سال ۱۹۴۰ انجام داد اما ادامه توسعه آن در پی مشکلات اساسی در طراحی در مرحله پیش نمونه متوقف شد.
آرادو آر ۲۴۰ ( پروژه ایی ۲۴۰ ) بر مبنای سفارش وزارت هوانوردی رایش برای یک هواگرد دو موتوره پر سرعت ایجاد شد. به شکل همزمان، شرکت آگ اُ بر روی آاُ ۲۲۵[ ۱] و شرکت مسرشمیت بر روی ام ایی ۲۱۰ بدین منظور کار می کردند. طرح هواگرد اواخر سال ۱۹۳۸ به وزارت هوانوردی ارائه گردید. شرکت آرادو روز ۲ آوریل سال ۱۹۳۹ سفارش اولیه برای سه پیش نمونه آزمایشی دریافت کرد. کار توسعه با راهبری والتر بلومه و ویلهلم فن نس صورت گرفت. پیش از آن که نخستین پیش نمونه آرادو به هوا برخیزد، سفارش به ده فروند افزایش یافت. [ ۲]
آر ۲۴۰ به صورت هواگرد تک باله بال میانی با دو موتور دایملر - بنتس دی ب ۶۰۱آ با توان ۱٬۰۷۵ اسب بخار ( ۸۰۲ کیلووات ) [ ۱] و ملخ سه تیغه کاملاً قابل تنظیم طراحی شد. [ نیازمند منبع] بخش مرکزی بال های مستطیل شکل و بخش بیرونی آن ها ذوزنقه شکل بود. ساختار بال ها دو تیرک اصلی داشت. برای ایحاد نیروی بالابری کافی، در تمامی لبه پشتی بال ها برآافزای نوع فولِر نصب و برای نخستین بار شپهرها در آن ترکیب شد. این ترکیب اختراع در حال ثبت آرادو بود. در دو پیش نمونه نخست لبه حمله بال ها هوازه خودکار داشت. چهار مخزن سوخت سوخت درون هر بال بود که مجموعا گنجایش ۲٫۳۰۰ لیتر داشتند. [ ۲] این مخازن به سامانه جدید خود مسدود کننده مجهز گشتند و با لایه های نازک تر، فضای بیشتری برای حمل سوخت فراهم شد. این مسئله کار نگهداری مخازن را سخت تر می کرد؛ بدین جهت قطعات بال قابل جداشدن طراحی گردید که بر پیچیدگی حفظ یک پارچگی پوسته و ساخت هواگرد افزود و موجب افزایش وزن آن شد. علاوه بر این یک مخزن سوخت نیز درون بدنه قرار گرفت. همانند طراحی سایر هواگردهای چند منظوره آلمانی، لازم بود که این هواگرد نقش بمب افکن شیرجه ای را به خوبی ایفا کند. قطعات ضخیم پوسته بال این هواگرد موجب می شد ترمزهای معمول شیرجه برای آن مناسب نباشد. بدین جهت نوع دیگری از ترمز هوایی در انتهای بدنه نصب شد که تا حدودی موجب شباهت آن به دورنیه دو ۲۱۷ گشت. [ نیازمند منبع] هواگرد دو خدمه شامل خلبان و تیربارچی دم/بیسیم چی داشت که پشت به پشت می نشستند. اتاقک خلبان تحت فشار و به صورت یک پارچه با سازه بدنه هواگرد ساخته شد[ ۲] جهت حفظ فشار اتاقک مسلسل با استفاده از سامانه هدایت از راه دور، خارج از اتاقک در انتهای بدنه قرار گرفت. همه این موارد به افزایش وزن هواگرد انجامید که با توجه به بال های کوچک فشار زیادی ( ۳۳۰ کیلوگرم بر هر متر مربع ) در مقایسه با سایر جنگنده های تک سرنشین ( ۱۰۰ کیلوگرم بر هر متر مربع ) به آن ها وارد می کرد. ارابه فرود آر ۲۴۰ در قسمت جلو و دم به صورت جمع شونده به طرف عقب و در هر کدام به صورت دو چرخ طراحی شد. [ نیازمند منبع] قسمت دُم دو تثبیت گر عمودی داشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآرادو آر ۲۴۰ ( پروژه ایی ۲۴۰ ) بر مبنای سفارش وزارت هوانوردی رایش برای یک هواگرد دو موتوره پر سرعت ایجاد شد. به شکل همزمان، شرکت آگ اُ بر روی آاُ ۲۲۵[ ۱] و شرکت مسرشمیت بر روی ام ایی ۲۱۰ بدین منظور کار می کردند. طرح هواگرد اواخر سال ۱۹۳۸ به وزارت هوانوردی ارائه گردید. شرکت آرادو روز ۲ آوریل سال ۱۹۳۹ سفارش اولیه برای سه پیش نمونه آزمایشی دریافت کرد. کار توسعه با راهبری والتر بلومه و ویلهلم فن نس صورت گرفت. پیش از آن که نخستین پیش نمونه آرادو به هوا برخیزد، سفارش به ده فروند افزایش یافت. [ ۲]
آر ۲۴۰ به صورت هواگرد تک باله بال میانی با دو موتور دایملر - بنتس دی ب ۶۰۱آ با توان ۱٬۰۷۵ اسب بخار ( ۸۰۲ کیلووات ) [ ۱] و ملخ سه تیغه کاملاً قابل تنظیم طراحی شد. [ نیازمند منبع] بخش مرکزی بال های مستطیل شکل و بخش بیرونی آن ها ذوزنقه شکل بود. ساختار بال ها دو تیرک اصلی داشت. برای ایحاد نیروی بالابری کافی، در تمامی لبه پشتی بال ها برآافزای نوع فولِر نصب و برای نخستین بار شپهرها در آن ترکیب شد. این ترکیب اختراع در حال ثبت آرادو بود. در دو پیش نمونه نخست لبه حمله بال ها هوازه خودکار داشت. چهار مخزن سوخت سوخت درون هر بال بود که مجموعا گنجایش ۲٫۳۰۰ لیتر داشتند. [ ۲] این مخازن به سامانه جدید خود مسدود کننده مجهز گشتند و با لایه های نازک تر، فضای بیشتری برای حمل سوخت فراهم شد. این مسئله کار نگهداری مخازن را سخت تر می کرد؛ بدین جهت قطعات بال قابل جداشدن طراحی گردید که بر پیچیدگی حفظ یک پارچگی پوسته و ساخت هواگرد افزود و موجب افزایش وزن آن شد. علاوه بر این یک مخزن سوخت نیز درون بدنه قرار گرفت. همانند طراحی سایر هواگردهای چند منظوره آلمانی، لازم بود که این هواگرد نقش بمب افکن شیرجه ای را به خوبی ایفا کند. قطعات ضخیم پوسته بال این هواگرد موجب می شد ترمزهای معمول شیرجه برای آن مناسب نباشد. بدین جهت نوع دیگری از ترمز هوایی در انتهای بدنه نصب شد که تا حدودی موجب شباهت آن به دورنیه دو ۲۱۷ گشت. [ نیازمند منبع] هواگرد دو خدمه شامل خلبان و تیربارچی دم/بیسیم چی داشت که پشت به پشت می نشستند. اتاقک خلبان تحت فشار و به صورت یک پارچه با سازه بدنه هواگرد ساخته شد[ ۲] جهت حفظ فشار اتاقک مسلسل با استفاده از سامانه هدایت از راه دور، خارج از اتاقک در انتهای بدنه قرار گرفت. همه این موارد به افزایش وزن هواگرد انجامید که با توجه به بال های کوچک فشار زیادی ( ۳۳۰ کیلوگرم بر هر متر مربع ) در مقایسه با سایر جنگنده های تک سرنشین ( ۱۰۰ کیلوگرم بر هر متر مربع ) به آن ها وارد می کرد. ارابه فرود آر ۲۴۰ در قسمت جلو و دم به صورت جمع شونده به طرف عقب و در هر کدام به صورت دو چرخ طراحی شد. [ نیازمند منبع] قسمت دُم دو تثبیت گر عمودی داشت.
wiki: آرادو آر ۲۴۰