ارادو ار ۲۳۴

آرادو آر ۲۳۴. آرادو آر ۲۳۴ بلیتس ( به آلمانی: Arado Ar 234 Blitz ) ( آذرخش ) یک هواگرد تک باله تک سرنشین دو موتوره آلمانی و نخستین هواگرد جت بمب افکن عملیاتی جهان بود که اوایل و اواسط دهه ۱۹۴۰ توسط شرکت آرادو طراحی و تولید شد. هواگرد آرادو آر ۲۳۴ نخستین پروازش را در ۱۵ ژوئن سال ۱۹۴۳ انجام داد.
دفتر فنی وزارت هوانوردی رایش ماه سپتامبر سال ۱۹۴۱ سفارشی برای یک هواگرد شناسایی پر سرعت صادر کرد. این هواگرد تک سرنشین تمام فلزی می بایست در صورت امکان به برد ۲٬۰۰۰ کیلومتری می رسید و سرعتی بیش از جنگنده های آن زمان یا آینده نزدیک می داشت. بر این اساس حداکثر سرعت هواگرد می بایست دست کم ۸۰۰ کیلومتر بر ساعت و پایاسیر آن دست کم ۷۰۰ کیلومتر بر ساعت می بود. به جهت این سرعت بالا تسلیحات دفاعی لازم نبود و تنها یک مسلسل ام گه ۱۳۱ به عنوان سلاح اخلال آفرین می بایست در پشت هواگرد نصب می شد. به منظور دستیابی به حداکثر برد می بایست از حداقل ممکن تجهیزات عمومی استفاده می شد. فضایی برای سه مخزن سوخت ۶۵۰ لیتری در بال ها و مخازنی با ظرفیت ۳٫۳۵۰ لیتر در بدنه می بایست تامین می گشت. تمامی مخازن می بایست ضدگلوله و خود مسدود کن می بودند. [ ۱]
مهندسان شرکت آرادو همان سال ۱۹۴۱ طرحی از یک هواگرد تحت عنوان «ایی ۳۷۰» را به دفتر فنی این وزارت خانه ارائه کردند. به همراه این طرح، طرح های دیگری با ساختار رادیکال تر نیز وجود داشت اما ایی ۳۷۰ با ساختاری مرسوم تر مورد پذیرش واقع گشت و عنوان «آر ۲۳۴» بر آن نهاده شد. این هواگرد با ساختاری تمام فلزی و بال بالای ذوزنقه ای دارای دو موتور جت در زیر بال ها در فاصله مشابهی با بدنه نسبت به موتورهای پیستونی بود. یک اتاقک تک سرنشین در جلوی هواگرد قرار داشت و تمامی دماغه از پلکسی گلاس ساخته شده بود. خلبان با بازکردن یک پلکان در سمت چپ وارد هواگرد می شد و از طریق دریچه سقف به داخل اتاقک می رفت. اتاقک هواگرد مکانی جادار و راحت بود و فشار آن با هوای موتور تنظیم می شد. جهت دستیابی به برد رزمی ۲۲۰۰ کیلومتری تقریباً تمامی کف اتاقک با سوخت پر بود. مخازن سوخت از طریق سقف بدنه پر می شدند. هواگرد مجهز به صندلی پران نبود. تمامی ابزارهای هدایت پرواز دستی و سنتی بودند. برنامه ریزی شده بود دوربین های بزرگ شناسایی در پشت بدنه نصب شود. [ ۲]
یک ویژگی غیر سنتی ارابه فرود هواگرد بود. با پر شدن زیر بدنه با سوخت، جایی برای جمع شدن ارابه فرود اصلی وجود نداشت و امکان قرار گرفتن آن درون بال ها یا محفظه موتورها نیز نبود. پیکربندی بال بالا موجب می شد نصب ارابه های فرود در بال ها آن ها بسیار بلند کند. شرکت چندین حالت غیر مرسوم را مطرح ساخت و ستاد وزارت هوانوردی یکی از غیر معمول ترین آن ها را برگزید. بدین ترتیب آرادو آر ۳۲۴ هنگام برخاستن بر روی یک سه چرخه بزرگ حرکت می کرد و هنگام نشستن بر روی یک ارابه لغزش در مرکز بدنه با ارابه های لغزش کوچک تثبیت گر در زیر محفظه موتورها فرود می آمد. [ ۳]