آرادو آر ۲۳۲. آرادو آر ۲۳۲ ( به آلمانی: Arado Ar 232 ) یک هواگرد ترابری ساخت شرکت آرادو در آلمان بود. این هواگرد نخستین پرواز خود را در ماه ژوئن سال ۱۹۴۱ انجام داد.
شرکت های آرادو، فیزلر و هنشل پائیز سال ۱۹۳۹ سفارشی برای طراحی یک هواگرد ترابری برای جایگزینی هواگرد قدیمی یونکرس یو ۵۲ دریافت کردند. [ ۱] کار آرادو بر روی این طرح اوایل سال ۱۹۴۰ آغاز شد. [ ۲] با آغاز جنگ جهانی دوم، در اثر آسیب های وارد آمده به فرودگاه ها توسط دشمن به ناوگان هواگردهای ترابری لوفت وافه خسارات زیادی وارد آمد. از این رو، وزارت هوانوردی اواخر سال ۱۹۴۰ بر امکان فرود و برخاست هواگرد جدید در هر شرایط میدانی در خط مقدم، مشخصا تأکید کرد. [ ۱]
پروژه شماره ایی ۴۴۰ آرادو که بعداً «آر ۲۳۲» نامیده شد، می بایست قابلیت عمل خارج از باند، فرود و برخاست در کمترین سرعت و در نتیجه در کمترین مسافت ممکن را می داشت. برای این هواگرد چهار خدمه در نظر گرفته می شد و انتظار می رفت محموله های سنگین را تا مسافت حدود ۱٬۵۰۰ کیلومتری در مجاورت خط مقدم برساند. همچنین می بایست به سرعت بارگیری و تخلیه می شد و امکان ترابری قطعات باز شده آن از طریق ریلی وجود می داشت. شرح طراحی ماه ژانویه سال ۱۹۴۱ یک هواگرد تک باله بال بالای طُرّه ای با شاسی یکپارچه پیش بینی می کرد که بدنه آن هم سطح زمین است. برای قسمت بار فضایی به طول ۶٫۶ متر، عرض ۲٫۳ متر و ارتفاع ۲ متر در نظر بود. یک جرثقیل برای بارگیری بالای آن قرار داشت. وزن پروازی محاسبه شده با بار معمول ۲٬۳۰۰ کیلوگرمی، مجموعاً ۱۵٬۰۰۰ کیلوگرم بود. در شرایط بارگذاری اضافی می بایست امکان حمل ۴٬۸۰۰ کیلوگرم را می داشت که شامل ۴۸ نیرو با تجهیرات کامل یا ادوات سنگین دیگر می شد. بخش پشتی کف بدنه به صورت هیدرولیکی باز می شد تا در هنگام بارگیری به عنوان سطح شیب دار استفاده شود. همچنین امکان باز کردن آن حین پرواز برای انداختن بار یا پریدن چتربازها مُیَسر بود. بر خلاف طرح هنشل با دم سازه دو تایی که در همان سطح پروژه رد شد، بدنه هواگرد آرادو در پشت به یک دم سازه نسباً کم عرض با دم دو تایی منتهی می شد. ارتفاع این دم سازه به اندازه ای بالا بود که در هنگام بارگیری مشکل ساز نشود. سکان افقی به خود دم سازه متصل بود. یک مهار هم برای یدک کشی بادپر در آن قسمت تعبیه بود. [ ۱] پیکربندی متمایز این هواگرد یازده جفت چرخ کوچک جهت نگهداری بدنه هنگام عملیات بارگیری و تخلیه داشت. [ ۲] هر یک از این چرخ ها با فشار باد کم، فنر تعلیق مجزای خود را داشت. [ ۳] بدنه جعبه ای شکل هواگرد به همراه بال ها تمام فلزی بود. [ ۴] ارابه فرود اصلی سه مرحله ای با دو بازوی هیدرولیک تا حدودی جمع می شد. [ ۲] نیرو محرکه دو موتور شعاعی دو تایی ۱۴ سیلندر ب ام و ۸۰۱آ با سوپرشارژر هر یک با توان ۱٬۵۶۰ اسب بخار ( ۱٬۱۵۰ کیلووات ) بود که ملخ های سه تیغه فاوده ام به قطر ۴٫۲ متر را به چرخش درمی آورد. بال ها سه قسمت و دو تیر اصلی داشتند. یک مخزن سوخت نشت نکردنی و یک چرخ فرود داخل بخش مرکزی هر بال بود. استفاده از بال با برآی بالا امکان کاهش قابل ملاحظه مسافت برخاست و فرود را فراهم می آورد. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشرکت های آرادو، فیزلر و هنشل پائیز سال ۱۹۳۹ سفارشی برای طراحی یک هواگرد ترابری برای جایگزینی هواگرد قدیمی یونکرس یو ۵۲ دریافت کردند. [ ۱] کار آرادو بر روی این طرح اوایل سال ۱۹۴۰ آغاز شد. [ ۲] با آغاز جنگ جهانی دوم، در اثر آسیب های وارد آمده به فرودگاه ها توسط دشمن به ناوگان هواگردهای ترابری لوفت وافه خسارات زیادی وارد آمد. از این رو، وزارت هوانوردی اواخر سال ۱۹۴۰ بر امکان فرود و برخاست هواگرد جدید در هر شرایط میدانی در خط مقدم، مشخصا تأکید کرد. [ ۱]
پروژه شماره ایی ۴۴۰ آرادو که بعداً «آر ۲۳۲» نامیده شد، می بایست قابلیت عمل خارج از باند، فرود و برخاست در کمترین سرعت و در نتیجه در کمترین مسافت ممکن را می داشت. برای این هواگرد چهار خدمه در نظر گرفته می شد و انتظار می رفت محموله های سنگین را تا مسافت حدود ۱٬۵۰۰ کیلومتری در مجاورت خط مقدم برساند. همچنین می بایست به سرعت بارگیری و تخلیه می شد و امکان ترابری قطعات باز شده آن از طریق ریلی وجود می داشت. شرح طراحی ماه ژانویه سال ۱۹۴۱ یک هواگرد تک باله بال بالای طُرّه ای با شاسی یکپارچه پیش بینی می کرد که بدنه آن هم سطح زمین است. برای قسمت بار فضایی به طول ۶٫۶ متر، عرض ۲٫۳ متر و ارتفاع ۲ متر در نظر بود. یک جرثقیل برای بارگیری بالای آن قرار داشت. وزن پروازی محاسبه شده با بار معمول ۲٬۳۰۰ کیلوگرمی، مجموعاً ۱۵٬۰۰۰ کیلوگرم بود. در شرایط بارگذاری اضافی می بایست امکان حمل ۴٬۸۰۰ کیلوگرم را می داشت که شامل ۴۸ نیرو با تجهیرات کامل یا ادوات سنگین دیگر می شد. بخش پشتی کف بدنه به صورت هیدرولیکی باز می شد تا در هنگام بارگیری به عنوان سطح شیب دار استفاده شود. همچنین امکان باز کردن آن حین پرواز برای انداختن بار یا پریدن چتربازها مُیَسر بود. بر خلاف طرح هنشل با دم سازه دو تایی که در همان سطح پروژه رد شد، بدنه هواگرد آرادو در پشت به یک دم سازه نسباً کم عرض با دم دو تایی منتهی می شد. ارتفاع این دم سازه به اندازه ای بالا بود که در هنگام بارگیری مشکل ساز نشود. سکان افقی به خود دم سازه متصل بود. یک مهار هم برای یدک کشی بادپر در آن قسمت تعبیه بود. [ ۱] پیکربندی متمایز این هواگرد یازده جفت چرخ کوچک جهت نگهداری بدنه هنگام عملیات بارگیری و تخلیه داشت. [ ۲] هر یک از این چرخ ها با فشار باد کم، فنر تعلیق مجزای خود را داشت. [ ۳] بدنه جعبه ای شکل هواگرد به همراه بال ها تمام فلزی بود. [ ۴] ارابه فرود اصلی سه مرحله ای با دو بازوی هیدرولیک تا حدودی جمع می شد. [ ۲] نیرو محرکه دو موتور شعاعی دو تایی ۱۴ سیلندر ب ام و ۸۰۱آ با سوپرشارژر هر یک با توان ۱٬۵۶۰ اسب بخار ( ۱٬۱۵۰ کیلووات ) بود که ملخ های سه تیغه فاوده ام به قطر ۴٫۲ متر را به چرخش درمی آورد. بال ها سه قسمت و دو تیر اصلی داشتند. یک مخزن سوخت نشت نکردنی و یک چرخ فرود داخل بخش مرکزی هر بال بود. استفاده از بال با برآی بالا امکان کاهش قابل ملاحظه مسافت برخاست و فرود را فراهم می آورد. [ ۱]
wiki: آرادو آر ۲۳۲