آرادو آر ۱۹۶. آرادو آر ۱۹۶ یک هواگرد تک باله تک موتوره دوسرنشین از نوع شناسایی ناو پایه ساخت شرکت آرادو در آلمان بود که نخستین پروازش را در ماه مه ۱۹۳۷ انجام داد.
کریگس مارینه سال ۱۹۳۳ به دنبال یک هواگرد استاندارد شناسایی ناو پایه بود. در ابتدا وزارت هوانوردی رایش هواگرد دوباله هاینکل هائی ۶۰ را بدین منظور برگزید. سال ۱۹۳۵ پس از به کارگیری در میدان های نبرد در جنگ داخلی اسپانیا[ ۱] و با عیان شدن ضعف نسبی هائی ۶۰ به خصوص در زمینه سرعت پایین و تسلیحات ناکافی، [ ۱] وزارت هوانوردی سفارش ساخت جانشین این هواگرد را به شرکت هاینکل ارسال کرد. نتیجه این سفارش هواگرد یک ونیم باله هاینکل هائی ۱۱۴ بود. گذر زمان نشان داد عملکرد این هواگرد تنها اندکی بهتر از نمونه پیشین است. طراحی پیش نمونه های دیگر برای هائی ۱۱۴ نیز کارگشا واقع نشد. در نتیجه لوفت وافه با نشان دادن بی علاقگی، هواگردهای تولید شده از این مدل را به کشورهای خارجی صادر کرد.
ماه اکتبر سال ۱۹۳۶ کریگس مارینه مجدداً خواهان جایگزینی برای هواگرد ناو پایه خود شد. [ ۲] در سفارش ارسالی بر دوسرنشین بودن، [ ۱] استفاده از موتور ب ام و ۱۳۲کا با توان ۹۶۰ اسب بخار و طراحی دو نسخه ارابه فرود دو تکه در اطراف بدنه و ارابه فرود یک تکه در مرکز بدنه تأکید شد. [ ۲] شرکت های دورنیه، گوتا، آرادو و فوکه - وولف آمادگی خود برای شرکت در رقابت انتخاب این هواگرد را اعلام کردند. هاینکل با تأکید بر توانایی و امکان ارتقا هاینکل ۱۱۴ از ارائه مدل جدید خودداری نمود.
به جز هواگرد تک باله آرادو، تمامی شرکت های دیگر از پیکربندی سنتی دوباله در هواگردهای مورد ارائه خود استفاده کردند. این مسئله به هواگرد آرادو مزیت قابل ملاحظه ای می بخشید. [ ۱] وزارت هوانوردی با علاقه مندی به طرح آرادو سفارش چهار پیش نمونه از آن را داد. [ ۲] این وزارت خانه با توجه به حضور عناصر محافظه کار که همچنان هواگردهای دوباله را به نمونه های تک باله ترجیح می دادند، [ ۱] جهت حفظ جانب احتیاط سفارش دو پیش نمونه فوکه - وولف اف و ۶۲ را به عنوان مدل ذخیره نیز داد. [ ۲]
پیش نمونه های آرادو تحت عنوان آرادو آر ۱۹۶ تابستان سال ۱۹۳۷ به وزارت هوانوردی تحویل داده شد. [ ۱] دو فروند از این پیش نمونه ها ( فاو - ۱ و فاو - ۲ - شماره کارخانه: ۲۵۸۹ و ۲۵۹۰ ) دارای ارابه فرود دو تکه ( مدل آ ) و دو فروند دیگر ( فاو - ۳ و فاو - ۴ - ش. ک. ۲۵۹۱ و ۲۵۹۲ ) دارای ارابه فرود یک تکه ( مدل ب ) بودند. تمامی این هواگردها با عنوان هواگرد غیرنظامی ثبت شدند. این هواگردها از موتور ب ام و ۱۳۲ده سی با توان ۸۸۰ اسب بخار و ملخ دو تیغه استفاده می کردند. تنها تفاوت مشهود بین فاو - ۱ و فاو - ۲[ ۲] حذف شاخک تعادل از بالای سکان و مقداری افزایش مساحت تثبیت گر عمودی دُم بود. بر فاو - ۱ بعداً ملخ سه تیغه با سرعت ثابت نصب شد که به استاندارد این مدل بدل گشت. فاو - ۲ و فاو - ۳ به جز تفاوت ارابه فرود، مشابه یکدیگر بودند. بر فاو - ۴ شناورهای تثبیت گر آب لغزتر نصب و پایه های شناورها ساده تر شد. فاو - ۴ نخستین نمونه بود که به تسلیحات شامل یک توپ خودکار ۲۰ میلی متری ام گه/اف اف در هر بال، یک مسلسل ۷٫۹۲ میلی متری ام گه ۱۷ در سمت راست دماغه و یک محفظه کوچک جهت حمل یک بمب ۵۰ کیلوگرمی در زیر هر بال مجهز شد. [ ۳] فاو - ۱ تابستان سال ۱۹۳۷ نخستین بار به پرواز درآمد؛ درحالی که به هوا برخاستن هواگرد فوکه - وولف تا اواخر ماه اکتبر به طول انجامید. [ ۴] هر چهار هواگرد آرادو در سال های ۱۹۳۷ و ۱۹۳۸ در تراومونده مورد آزمایش قرار گرفتند. [ ۳] هر دو نسخه عملکرد خوبی از خود نشان دادند[ ۱] و هیچ یک بر دیگری مزیت نداشت. آرادو یک پیش نمونه دیگر ( فاو - ۵ ) از مدل ب برای آزمایش تحویل داد. [ ۴] در نهایت، با توجه به پیش بینی مقاومت بیشتر ارابه فرود یک تکه در مقابل هوا، مدل با ارابه فرود دو تکه جهت تولید برگزیده شد. [ ۳] با انتخاب هواگرد آرادو، قرارداد فوکه - وولف لغو شد. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکریگس مارینه سال ۱۹۳۳ به دنبال یک هواگرد استاندارد شناسایی ناو پایه بود. در ابتدا وزارت هوانوردی رایش هواگرد دوباله هاینکل هائی ۶۰ را بدین منظور برگزید. سال ۱۹۳۵ پس از به کارگیری در میدان های نبرد در جنگ داخلی اسپانیا[ ۱] و با عیان شدن ضعف نسبی هائی ۶۰ به خصوص در زمینه سرعت پایین و تسلیحات ناکافی، [ ۱] وزارت هوانوردی سفارش ساخت جانشین این هواگرد را به شرکت هاینکل ارسال کرد. نتیجه این سفارش هواگرد یک ونیم باله هاینکل هائی ۱۱۴ بود. گذر زمان نشان داد عملکرد این هواگرد تنها اندکی بهتر از نمونه پیشین است. طراحی پیش نمونه های دیگر برای هائی ۱۱۴ نیز کارگشا واقع نشد. در نتیجه لوفت وافه با نشان دادن بی علاقگی، هواگردهای تولید شده از این مدل را به کشورهای خارجی صادر کرد.
ماه اکتبر سال ۱۹۳۶ کریگس مارینه مجدداً خواهان جایگزینی برای هواگرد ناو پایه خود شد. [ ۲] در سفارش ارسالی بر دوسرنشین بودن، [ ۱] استفاده از موتور ب ام و ۱۳۲کا با توان ۹۶۰ اسب بخار و طراحی دو نسخه ارابه فرود دو تکه در اطراف بدنه و ارابه فرود یک تکه در مرکز بدنه تأکید شد. [ ۲] شرکت های دورنیه، گوتا، آرادو و فوکه - وولف آمادگی خود برای شرکت در رقابت انتخاب این هواگرد را اعلام کردند. هاینکل با تأکید بر توانایی و امکان ارتقا هاینکل ۱۱۴ از ارائه مدل جدید خودداری نمود.
به جز هواگرد تک باله آرادو، تمامی شرکت های دیگر از پیکربندی سنتی دوباله در هواگردهای مورد ارائه خود استفاده کردند. این مسئله به هواگرد آرادو مزیت قابل ملاحظه ای می بخشید. [ ۱] وزارت هوانوردی با علاقه مندی به طرح آرادو سفارش چهار پیش نمونه از آن را داد. [ ۲] این وزارت خانه با توجه به حضور عناصر محافظه کار که همچنان هواگردهای دوباله را به نمونه های تک باله ترجیح می دادند، [ ۱] جهت حفظ جانب احتیاط سفارش دو پیش نمونه فوکه - وولف اف و ۶۲ را به عنوان مدل ذخیره نیز داد. [ ۲]
پیش نمونه های آرادو تحت عنوان آرادو آر ۱۹۶ تابستان سال ۱۹۳۷ به وزارت هوانوردی تحویل داده شد. [ ۱] دو فروند از این پیش نمونه ها ( فاو - ۱ و فاو - ۲ - شماره کارخانه: ۲۵۸۹ و ۲۵۹۰ ) دارای ارابه فرود دو تکه ( مدل آ ) و دو فروند دیگر ( فاو - ۳ و فاو - ۴ - ش. ک. ۲۵۹۱ و ۲۵۹۲ ) دارای ارابه فرود یک تکه ( مدل ب ) بودند. تمامی این هواگردها با عنوان هواگرد غیرنظامی ثبت شدند. این هواگردها از موتور ب ام و ۱۳۲ده سی با توان ۸۸۰ اسب بخار و ملخ دو تیغه استفاده می کردند. تنها تفاوت مشهود بین فاو - ۱ و فاو - ۲[ ۲] حذف شاخک تعادل از بالای سکان و مقداری افزایش مساحت تثبیت گر عمودی دُم بود. بر فاو - ۱ بعداً ملخ سه تیغه با سرعت ثابت نصب شد که به استاندارد این مدل بدل گشت. فاو - ۲ و فاو - ۳ به جز تفاوت ارابه فرود، مشابه یکدیگر بودند. بر فاو - ۴ شناورهای تثبیت گر آب لغزتر نصب و پایه های شناورها ساده تر شد. فاو - ۴ نخستین نمونه بود که به تسلیحات شامل یک توپ خودکار ۲۰ میلی متری ام گه/اف اف در هر بال، یک مسلسل ۷٫۹۲ میلی متری ام گه ۱۷ در سمت راست دماغه و یک محفظه کوچک جهت حمل یک بمب ۵۰ کیلوگرمی در زیر هر بال مجهز شد. [ ۳] فاو - ۱ تابستان سال ۱۹۳۷ نخستین بار به پرواز درآمد؛ درحالی که به هوا برخاستن هواگرد فوکه - وولف تا اواخر ماه اکتبر به طول انجامید. [ ۴] هر چهار هواگرد آرادو در سال های ۱۹۳۷ و ۱۹۳۸ در تراومونده مورد آزمایش قرار گرفتند. [ ۳] هر دو نسخه عملکرد خوبی از خود نشان دادند[ ۱] و هیچ یک بر دیگری مزیت نداشت. آرادو یک پیش نمونه دیگر ( فاو - ۵ ) از مدل ب برای آزمایش تحویل داد. [ ۴] در نهایت، با توجه به پیش بینی مقاومت بیشتر ارابه فرود یک تکه در مقابل هوا، مدل با ارابه فرود دو تکه جهت تولید برگزیده شد. [ ۳] با انتخاب هواگرد آرادو، قرارداد فوکه - وولف لغو شد. [ ۱]
wiki: آرادو آر ۱۹۶