اراده گرایی یا ولونتاریسم ( به انگلیسی: voluntarism و گاهی Voluntaryism ) ، عموماً فلسفه ای است که معتقد است همهٔ اشکال انجمن های انسانی باید داوطلبانه باشد. [ ۱]
اصلی که غالباً برای حمایت از اراده گرایی استفاده می شود اصل عدم تجاوز است.
بیشتر اراده گرایان اندیشهٔ خود را بر پایهٔ نظریات فلاسفهٔ اراده گرایی چون موری راتبارد و رابرت لفیور قرار می دهند. راتبارد می گوید نخست هر دولتی ایجاد انحصار اجباری در خصوص خدمات دفاعی ( پلیس و دادگاه ) بر یک منطقهٔ جغرافیایی را مسلم می داند. تا مالکینی که خواهان پذیرفتن یک شرکت دفاعی دیگر در آن ناحیه اند مجاز نباشند چنین کنند؛ و دوم اینکه هر دولتی درآمدش را از دزدی به دست می آورد که به آن برچسب مالیات گیری زده می شود. به هر حال همهٔ دولت ها حداقل این دو جرم را علیه آزادی و مالکیت انجام می دهند مگر این که محدود شده باشند. [ ۲]
شمار بسیاری از اصول اخلاقی برای توجیه اراده گرایی مورد استفاده قرار گرفته اند.
اصلی که غالباً برای حمایت از اراده گرایی استفاده می شود اصل عدم تجاوز است.
روش های فلسفی گوناگونی از جمله موارد زیر این اصل را نتیجه داده اند:
• پیامدگرایی: برخی پایهٔ اصل عدم تجاوز را بر سودگرایی قاعده نگر یا خودبینی قاعده نگر می دانند. این روش ها معتقدند که گرچه نمی توان ادعا کرد که نقض اصل عدم تجاوز به طور عینی غیراخلاقیست، التزام به آن تقریباً همیشه بهترین نتایج ممکن را به بار می آورد و نتیجتاً باید به عنوان یک قاعدهٔ اخلاقی پذیرفته شود. این دانشوران عبارتند از دیوید فریدمن، لودویگ فن میزس و فردریش هایک.
• حقوق طبیعی: برخی اصل عدم تجاوز را بر مبنای حقوق طبیعی که بخش طبیعی وجود انسان دانسته می شود می دانند. چنین روش هایی اغلب به خود - مالکیت، شهودگرایی اخلاقی یا حق زندگی اشاره می کنند. متفکرین سنت حقوق طبیعی عبارتند از جان لاک، لیسندر اسپونر، و موری راتبارد.
• قرارداد اجتماعی: این ابزاری ذهنی برای تشریح رابطهٔ درست بین افراد و دولتشان است. استدلالهای قرارداد اجتماعی بیان می کنند که افراد از طریق روند رضایت مشترک در جوامع سیاسی متحد می شوند، و توافق می کنند به قواعد مشترک پایبند باشند و وظایف متناظر را می پذیرند تا از خودشان و یکدیگر در برابر خشونت و دیگر اشکال ضرر محافظت کنند. بسیاری لیبرترین ها، لفظ «قرارداد اجتماعی» را رد می کنند زیرا به طور تاریخی به شیوهٔ غیر داوطلبانه به کار رفته است. آنان استدلال می کنند که یک قرارداد برای اعمال پذیر بودن لازم است داوطلبانه باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاصلی که غالباً برای حمایت از اراده گرایی استفاده می شود اصل عدم تجاوز است.
بیشتر اراده گرایان اندیشهٔ خود را بر پایهٔ نظریات فلاسفهٔ اراده گرایی چون موری راتبارد و رابرت لفیور قرار می دهند. راتبارد می گوید نخست هر دولتی ایجاد انحصار اجباری در خصوص خدمات دفاعی ( پلیس و دادگاه ) بر یک منطقهٔ جغرافیایی را مسلم می داند. تا مالکینی که خواهان پذیرفتن یک شرکت دفاعی دیگر در آن ناحیه اند مجاز نباشند چنین کنند؛ و دوم اینکه هر دولتی درآمدش را از دزدی به دست می آورد که به آن برچسب مالیات گیری زده می شود. به هر حال همهٔ دولت ها حداقل این دو جرم را علیه آزادی و مالکیت انجام می دهند مگر این که محدود شده باشند. [ ۲]
شمار بسیاری از اصول اخلاقی برای توجیه اراده گرایی مورد استفاده قرار گرفته اند.
اصلی که غالباً برای حمایت از اراده گرایی استفاده می شود اصل عدم تجاوز است.
روش های فلسفی گوناگونی از جمله موارد زیر این اصل را نتیجه داده اند:
• پیامدگرایی: برخی پایهٔ اصل عدم تجاوز را بر سودگرایی قاعده نگر یا خودبینی قاعده نگر می دانند. این روش ها معتقدند که گرچه نمی توان ادعا کرد که نقض اصل عدم تجاوز به طور عینی غیراخلاقیست، التزام به آن تقریباً همیشه بهترین نتایج ممکن را به بار می آورد و نتیجتاً باید به عنوان یک قاعدهٔ اخلاقی پذیرفته شود. این دانشوران عبارتند از دیوید فریدمن، لودویگ فن میزس و فردریش هایک.
• حقوق طبیعی: برخی اصل عدم تجاوز را بر مبنای حقوق طبیعی که بخش طبیعی وجود انسان دانسته می شود می دانند. چنین روش هایی اغلب به خود - مالکیت، شهودگرایی اخلاقی یا حق زندگی اشاره می کنند. متفکرین سنت حقوق طبیعی عبارتند از جان لاک، لیسندر اسپونر، و موری راتبارد.
• قرارداد اجتماعی: این ابزاری ذهنی برای تشریح رابطهٔ درست بین افراد و دولتشان است. استدلالهای قرارداد اجتماعی بیان می کنند که افراد از طریق روند رضایت مشترک در جوامع سیاسی متحد می شوند، و توافق می کنند به قواعد مشترک پایبند باشند و وظایف متناظر را می پذیرند تا از خودشان و یکدیگر در برابر خشونت و دیگر اشکال ضرر محافظت کنند. بسیاری لیبرترین ها، لفظ «قرارداد اجتماعی» را رد می کنند زیرا به طور تاریخی به شیوهٔ غیر داوطلبانه به کار رفته است. آنان استدلال می کنند که یک قرارداد برای اعمال پذیر بودن لازم است داوطلبانه باشد.
wiki: اراده گرایی