ارابه ران

ارابه ران ( به انگلیسی: Auriga ) یک صورت فلکی در نیمکره ی شمالی آسمان است. این صورت فلکی در شب های زمستان به طور برجسته تری در آسمان مشخص است.
در بالای سر صورت فلکی گاو، چند ضلعی بزرگی به نام ارابه ران قرار دارد. [ ۱]
سروش ( عیوق، Capella ) : درخشان ترین ستارهٔ این پیکر آسمانی، سروش است که ششمین ستارهٔ درخشان آسمان می باشد. عیوق در ادبیات فارسی استعاره از بلندای آسمان و کمال است. ستاره ای که از نظر رنگ شبیه به خورشید، ولی در حقیقت بسیار بزرگ تر از آن است و بر بازوی راست ارابه ران قرار دارد.
منکب ذی العنان ( Menkalinan ) : بعد از سروش، از نظر درخشش، ستارهٔ منکب ذی العنان است که در شانهٔ ارابه ران قرار دارد.
در مرکز این پیکر، چندین خوشهٔ باز و کم نور ( m38, m36 ) قرار دارند که با چشم غیر مسلح قابل رویت اند.
ارابه ران، همیشه افساری در دست و یک بز و دو بزغاله به همراه دارد. در یکی از داستان ها، ارابه ران همان هفستوس، پسر لنگ زئوس و هرا است. هفستوس، خدای آتش و حامی هنرمندانی بود که با فلز و آهن کار می کردند. او، به دلیل اینکه پیمودن مسافتهای طولانی با پای لنگ برایش دشوار بود، ارابه را اختراع کرد.

اَرّابه ران (Auriga)(یا: مُمسِک العَنان؛ ذوالعنان) صورت فلکی نیمکرۀ شمالی آسمان، و نشان دهندۀ ارابه ران. درخشان ترین ستارۀ آن ستارۀ قدر اول عَیّوق است که در فاصلۀ تقریبی ۴۲ سال نوری از خورشید قرار دارد. اپسیلون ارابه ران یک ستارۀ دوتایی گرفتی با دورۀ تناوبی ۲۷ساله است که در نوع خود طولانی ترین دوره را دارد. آخرین گرفت آن در ۱۹۸۳ رخ داد. ارابه ران را معمولاً به صورت مردی نشان می دهند که افساری در دست راست خود دارد، و بز و بزغاله هایی را با دست چپ نگه داشته است. بُز با عَیّوق یا «بُزبان»، و بزغاله ها با سه ستارۀ نزدیک به هم، اپسیلون، اِتا، و زِتا ارابه ران، مشخص می شوند. ارابه ران در مغرب زمین، تجسمی از اریختونیوس، پادشاه افسانه ای آتن، است که ابداع ارابۀ چهاراَسبه را به او نسبت می دهند.