آر ۱۶. آر - ۱۶ نخستین موشک بالستیک قاره پیما بود که توسط اتحاد جماهیر شوروی عملیاتی و در محل پرتاب، مستقر شد. این موشک در غرب با نام گذاری ناتو SS - 7 Saddler و در شوروی با کُد GRAU 8K64 شناخته می شد.
طول این موشک ۳۰٫۴ متر، قطر آن ۳ متر و وزن آن ۱۴۱ تن بود. بیشینهٔ برد آر - ۱۶ با یک کلاهک هسته ای با توان انفجاری معادل ۵ تا ۶ مگاتن تی ان تی حدود ۱۱٬۰۰۰ کیلومتر و با یک کلاهک ۳ مگاتنی، حدود ۱۳٬۰۰۰ کیلومتر بود.
در طول توسعهٔ آر - ۱۶ یک شکست بزرگ در ۲۴ اکتبر ۱۹۶۰ رخ داد که یک موشک نمونهٔ اولیه پیش از آزمایش در پایگاه فضایی بایکونور، بر روی زمین منفجر شد و باعث جان باختن ۷۸ پرسنل نظامی شوروی شد. پس از چندین دهه سرپوش گذاشتن، سرانجام دولت این حادثه را فاش کرد که از آن با عنوان فاجعه ندلین یاد می شود. حادثهٔ مرگبار دیگری با موشک آر - ۹ دقیقاً سه سال بعد رخ داد و باعث شد که روز ۲۴ اکتبر در شوروی با عنوان «روز سیاه» بایکونور شناخته شود. از آن زمان تاکنون هیچ پرتابی در بایکونور در این تاریخ، انجام نشده است.
پس از تأخیرهای مرتبط با مرگ بسیاری از افرادی که در این پروژه کار می کردند، نخستین پرواز این موشک در ۲ فوریهٔ ۱۹۶۱ انجام شد. توانایی عملیاتی اولیه در ۱ نوامبر ۱۹۶۱ به دست آمد. این موشک تا سال ۱۹۷۶ به خدمت خود ادامه داد و حداکثر تعداد استقرار آن، در سال ۱۹۶۵ با ۲۰۲ موشک بود. شوروی کمتر از ۵۰ فروند از این موشک ها را در سال ۱۹۶۲ در جریان بحران موشکی کوبا مستقر کرد. این احتمال وجود دارد که تنها حدود ۲۰ پرتاب گر موقت آر - ۱۶ در اوج بحران، عملیاتی شده باشند.
آر - ۱۶ یک موشک قاره پیمای نسل اول و یک پیشرفت بزرگ نسبت به نسل موشک های آزمایشی آر - ۷ سمیورکا ( R - 7 Stemyorka ) بود. این موشک از ترکیب دو پیشرانهٔ هایپرگالی دی متیل هیدرازین نامتقارن ( UDMH ) در ترکیب با اکسیدکنندهٔ اسید نیتریک دودقرمز ( RFNA ) استفاده کرد. شوروی در ابتدا آن را در سایت های معمولی خود مستقر کرد که در برابر حمله هسته ای محافظت نشده بودند. در وضعیت عادی، این موشک ها در آشیانه ها ذخیره می شدند و یک تا سه ساعت طول می کشید تا آن ها سوخت رسانی و آماده به پرتاب شوند. به دلیل ماهیت خورندهٔ اسید نیتریک، این موشک ها تنها می توانند تا چند روز حاوی سوخت بمانند. پس از این مدت، سوخت باید خارج شود و موشک برای بازسازی به کارخانه بازگردانده شود. این موشک ها حتی زمانی که سوخت گرفته و در وضعیت هشدار و آماده باش قرار می گرفتند، باید تا بیست دقیقه منتظر می ماندند تا ژیروسکوپ ها و سیستم های هدایت موشک، آماده شوند. با وجود این کاستی ها، بدون شک آر - ۱۶ نخستین موشک بالستیک قاره پیمای واقعاً موفقی بود که توسط اتحاد جماهیر شوروی ساخته شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفطول این موشک ۳۰٫۴ متر، قطر آن ۳ متر و وزن آن ۱۴۱ تن بود. بیشینهٔ برد آر - ۱۶ با یک کلاهک هسته ای با توان انفجاری معادل ۵ تا ۶ مگاتن تی ان تی حدود ۱۱٬۰۰۰ کیلومتر و با یک کلاهک ۳ مگاتنی، حدود ۱۳٬۰۰۰ کیلومتر بود.
در طول توسعهٔ آر - ۱۶ یک شکست بزرگ در ۲۴ اکتبر ۱۹۶۰ رخ داد که یک موشک نمونهٔ اولیه پیش از آزمایش در پایگاه فضایی بایکونور، بر روی زمین منفجر شد و باعث جان باختن ۷۸ پرسنل نظامی شوروی شد. پس از چندین دهه سرپوش گذاشتن، سرانجام دولت این حادثه را فاش کرد که از آن با عنوان فاجعه ندلین یاد می شود. حادثهٔ مرگبار دیگری با موشک آر - ۹ دقیقاً سه سال بعد رخ داد و باعث شد که روز ۲۴ اکتبر در شوروی با عنوان «روز سیاه» بایکونور شناخته شود. از آن زمان تاکنون هیچ پرتابی در بایکونور در این تاریخ، انجام نشده است.
پس از تأخیرهای مرتبط با مرگ بسیاری از افرادی که در این پروژه کار می کردند، نخستین پرواز این موشک در ۲ فوریهٔ ۱۹۶۱ انجام شد. توانایی عملیاتی اولیه در ۱ نوامبر ۱۹۶۱ به دست آمد. این موشک تا سال ۱۹۷۶ به خدمت خود ادامه داد و حداکثر تعداد استقرار آن، در سال ۱۹۶۵ با ۲۰۲ موشک بود. شوروی کمتر از ۵۰ فروند از این موشک ها را در سال ۱۹۶۲ در جریان بحران موشکی کوبا مستقر کرد. این احتمال وجود دارد که تنها حدود ۲۰ پرتاب گر موقت آر - ۱۶ در اوج بحران، عملیاتی شده باشند.
آر - ۱۶ یک موشک قاره پیمای نسل اول و یک پیشرفت بزرگ نسبت به نسل موشک های آزمایشی آر - ۷ سمیورکا ( R - 7 Stemyorka ) بود. این موشک از ترکیب دو پیشرانهٔ هایپرگالی دی متیل هیدرازین نامتقارن ( UDMH ) در ترکیب با اکسیدکنندهٔ اسید نیتریک دودقرمز ( RFNA ) استفاده کرد. شوروی در ابتدا آن را در سایت های معمولی خود مستقر کرد که در برابر حمله هسته ای محافظت نشده بودند. در وضعیت عادی، این موشک ها در آشیانه ها ذخیره می شدند و یک تا سه ساعت طول می کشید تا آن ها سوخت رسانی و آماده به پرتاب شوند. به دلیل ماهیت خورندهٔ اسید نیتریک، این موشک ها تنها می توانند تا چند روز حاوی سوخت بمانند. پس از این مدت، سوخت باید خارج شود و موشک برای بازسازی به کارخانه بازگردانده شود. این موشک ها حتی زمانی که سوخت گرفته و در وضعیت هشدار و آماده باش قرار می گرفتند، باید تا بیست دقیقه منتظر می ماندند تا ژیروسکوپ ها و سیستم های هدایت موشک، آماده شوند. با وجود این کاستی ها، بدون شک آر - ۱۶ نخستین موشک بالستیک قاره پیمای واقعاً موفقی بود که توسط اتحاد جماهیر شوروی ساخته شد.
wiki: آر ۱۶