نوروز جهان چون بت نوآیین
از لاله همه کوه بسته آذین.
کسائی مروزی.
ببستند [ رومیان ] آذین ببیراه و راه برآواز شیروی پرویزشاه
برآمد هم آواز رامشگران
همه شهر روم از کران تا کران.
فردوسی.
ببستند آذین بشهر اندرون پر از خنده لبها و دل پر ز خون.
فردوسی.
بدان شهر بودیش جای نشست همه شهر سرتاسر آذین ببست.
فردوسی.
تبیره ببردند و پیل از درش ببستند آذین همه کشورش.
فردوسی.
ببستند آذین بشهر و براه که شاه آمد از دشت نخجیرگاه.
فردوسی.
ببستند آذین براه و بشهرهمی هر کس از کام برداشت بهر.
فردوسی.
ابر فروردین گوئی بجهان آذین بست که همه باغ پرند است و همه راغ حریر.
فرخی.
فضل بن حمید اندر آمد مردمان شهر آذین بستند. ( تاریخ سیستان ). و شهر را آذین بسته بودند آذینی از حد و اندازه گذشته. ( تاریخ بیهقی ). و صحن گیتی را بنور علم و معرفت آذین بستند. ( کلیله و دمنه ).