اذن الدب. [اُ ذُ نُدْ دُب ب ] ( ع اِ مرکب ) دم کرده و جوشانده مشتی از آن بهترین مدر بول است و شوینده گرده ها و خوردن جوشانده و دم کرده آن برای رفع بادها که بر روی و پشت پای و شکم و جز آن پدید آید نهایت سودمند بود. و ابن البیطار آنرا مرادف فلوموس و بوصیرا گفته است. رجوع به آذان الدب شود.
