اذات

لغت نامه دهخدا

اذات. [ اَ ] ( ع مص ، اِمص ) اَذاة. اَذی ̍. اَذیّت. رنجش. رنجه. رنجه شدن. ( مؤید الفضلاء ). || رنجه کردن. ( مؤید الفضلاء ).

اذاة. [ اَ ] ( ع مص ، اِمص ) اَذات. اذیت. رنجش. آزار. رنج. آنچه از او آزار یابند.

پیشنهاد کاربران

بپرس