ادیان میانرودان اشاره به باورها و اعمال دینی تمدن های میانرودان ( بین النهرین ) باستان، به ویژه سومر، اکد، آشور و بابل بین سال های ۳۵۰۰ پیش از میلاد تا ۴۰۰ بعد از میلاد دارد. پس از این سال ( ۴۰۰ میلادی ) آنها تا حد زیادی جای خود را به مسیحیت سریانی دادند. توسعه مذهبی میانرودان و فرهنگ میانرودان به طور کلی، به ویژه در جنوب، تحت تأثیر مهاجرت مردم مختلف به داخل و در سراسر منطقه قرار نگرفت. بلکه دین میانرودان یک سنت سازگار و منسجم بود که با نیازهای داخلی پیروان آن در طول هزاران سال توسعه، سازگار شد.
... [مشاهده متن کامل]
قدمت اولیه تفکر دینی میانرودان به اواسط هزاره چهارم پیش از میلاد مسیح برمی گردد و پرستش نیروهای طبیعی را به عنوان تأمین کننده رزق شامل می شد. در هزاره سوم پیش از میلاد مسیح اشیاء عبادت شخصی سازی شده و به مجموعه ای گسترده از خدایان با کارکردهای خاص تبدیل شدند. آخرین مراحل شرک میانرودان، که در هزاره های دوم و یکم پیش از میلاد توسعه یافت، بر دین شخصی تأکید بیشتری کرد و خدایان را در یک سلسله مراتب سلطنتی قرار داده و خدای ملی سرپرست مجموعه خدایان بود. دین میانرودان سرانجام با گسترش ادیان ایرانی در طول شاهنشاهی هخامنشی و همچنین مسیحی شدن میانرودان در قرون ابتدایی میلادی افول کرد.
در هزاره چهارم پیش از میلاد، اولین شواهد برای آنچه که به عنوان ادیان میانرودان به رسمیت شناخته می شود را می توان با اختراع خط ( نوشتن ) در میانرودان در حدود ۳۵۰۰ پیش از میلاد مشاهده کرد.
مردم میانرودان در اصل شامل دو گروه بودند: ۱. اکدی زبانان سامی شرقی ( که بعدها به آشوری ها و بابل تبدیل شدند ) و مردم سومر که به سومری، که یک زبان تک خانواده بود، صحبت می کردند. این اقوام اعضای دولت شهر های مختلف و پادشاهی های کوچک بودند. سومری ها اولین اسناد را به جای گذاشتند و گمان می رود که بنیانگذاران تمدن دوره عبید ( ۶۵۰۰ تا ۳۸۰۰ پیش از میلاد ) در میانرودان شمالی بوده اند. تا زمان های تاریخی آنها در جنوب میانرودان، که به سومر ( و بعدها بابل ) معروف بود، اقامت داشته و تأثیر قابل توجهی بر گویشوران اکدی و فرهنگ آنها داشتند. اعتقاد بر این است که اکدی زبانان سامی تبار در زمانی بین سال های ۳۵۰۰ تا ۳۰۰۰ پیش از میلاد وارد منطقه شده اند، زیرا نام های اکدی برای اولین بار در قرن ۲۹ پیش از میلاد در لیست سلطنتی این ایالت ها ظاهر شد.
... [مشاهده متن کامل]
قدمت اولیه تفکر دینی میانرودان به اواسط هزاره چهارم پیش از میلاد مسیح برمی گردد و پرستش نیروهای طبیعی را به عنوان تأمین کننده رزق شامل می شد. در هزاره سوم پیش از میلاد مسیح اشیاء عبادت شخصی سازی شده و به مجموعه ای گسترده از خدایان با کارکردهای خاص تبدیل شدند. آخرین مراحل شرک میانرودان، که در هزاره های دوم و یکم پیش از میلاد توسعه یافت، بر دین شخصی تأکید بیشتری کرد و خدایان را در یک سلسله مراتب سلطنتی قرار داده و خدای ملی سرپرست مجموعه خدایان بود. دین میانرودان سرانجام با گسترش ادیان ایرانی در طول شاهنشاهی هخامنشی و همچنین مسیحی شدن میانرودان در قرون ابتدایی میلادی افول کرد.
در هزاره چهارم پیش از میلاد، اولین شواهد برای آنچه که به عنوان ادیان میانرودان به رسمیت شناخته می شود را می توان با اختراع خط ( نوشتن ) در میانرودان در حدود ۳۵۰۰ پیش از میلاد مشاهده کرد.
مردم میانرودان در اصل شامل دو گروه بودند: ۱. اکدی زبانان سامی شرقی ( که بعدها به آشوری ها و بابل تبدیل شدند ) و مردم سومر که به سومری، که یک زبان تک خانواده بود، صحبت می کردند. این اقوام اعضای دولت شهر های مختلف و پادشاهی های کوچک بودند. سومری ها اولین اسناد را به جای گذاشتند و گمان می رود که بنیانگذاران تمدن دوره عبید ( ۶۵۰۰ تا ۳۸۰۰ پیش از میلاد ) در میانرودان شمالی بوده اند. تا زمان های تاریخی آنها در جنوب میانرودان، که به سومر ( و بعدها بابل ) معروف بود، اقامت داشته و تأثیر قابل توجهی بر گویشوران اکدی و فرهنگ آنها داشتند. اعتقاد بر این است که اکدی زبانان سامی تبار در زمانی بین سال های ۳۵۰۰ تا ۳۰۰۰ پیش از میلاد وارد منطقه شده اند، زیرا نام های اکدی برای اولین بار در قرن ۲۹ پیش از میلاد در لیست سلطنتی این ایالت ها ظاهر شد.
