ادگار ادریان

ادگار آدریان. ادگار داگلاس آدریان، اولین بارون ( Edgar Douglas Adrian, 1st Baron Adrian ) OM PRS ( ۳۰ نوامبر ۱۸۸۹ – ۴ اوت ۱۹۹۷ ) ، [ ۱] [ ۲] یک الکتروفیزیولوژیست و دریافت کننده جایزه نوبل ۱۹۳۲ در زمینه فیزیولوژی بود که این جایزه را به طور مشترک با سر چارلز شرینگتون به خاطر کار در عملکرد نورون ها دریافت نمود. او شواهد تجربی را در ارتباط با قانون همه - یا - هیچ اعصاب ارائه نمود. [ ۳] [ ۴]
زندگی نامه آدریان در همپستد لندن متولد شده بود و جوان ترین فرزند آلفرد داگلاس آدریان بود. او مشاور قانونی هیئت دولت محلی و فلورا لاوینیا بارتون بود. [ ۵]
او در مدرسه وستمینستر تحصیل کرده و سپس علوم اعصاب را در کالج ترینیتی کمبریج مطالعه کرده و در ۱۹۱۱ میلادی فارغ التحصیل گشت. در ۱۹۱۳ میلادی برای یک فلوشیپ از کالج ترینیتی به خاطر تحقیقاتش در مورد قانون «همه یا هیچ» اعصاب انتخاب شد.
بعد از کامل کردن درجه پزشکی ( MB BCh ) در ۱۹۱۵ میلادی، کار بالینی را در بیمارستان سنت بارتولومیو لندن طی جنگ جهانی اول بر عهده گرفت تا سربازانی که دچار آسیب عصبی و اختلالات عصبی چون موج گرفتگی شده اند را درمان نماید. آدریان به عنوان مدرس به کمبریج بازگشت، دکترای پزشکی ( MD ) خود را در ۱۹۱۹ بدست آورده و در ۱۹۲۵ شروع به تحقیقات در حوزه اعضای حسی بدن انسان با کمک روش های الکتریکی نمود.
حرفه او با ادامه مطالعات کیت لوکاس، از الکترومتر مویرگی و لامپ پرتوی کاتدی جهت تقویت سیگنال های تولیدی توسط دستگاه عصبی استفاده کرده و قادر بود تا تخلیه شارژهای الکتریکی تک فیبر عصبی را تحت محرک فیزیکی ثبت نماید ( به نظر می رسید که از قورباغه ها در آزمایشش استفاده می کرد[ ۶] ) . یک کشف تصادفی در ۱۹۲۸ میلادی توسط آدریان، حضور الکتریسیته را در سلول های عصبی اثبات کرد. آدریان گفت:
من الکترودهایی را، در ارتباط با برخی آزمایش های مربوط به شبکیه چشم، بر روی عصب نوری یک وزغ قرار دادم. اتاق تقریباً تاریک بود و من از شنیدن نویزهای تکرارشونده در بلندگوی متصل به تقویت کننده گیج شدم. این صداها حاکی از آن بودند که فعالیت بسیار زیادی مرتبط با تکانه های عصبی در جریان اند. تا این که فهمیدم ارتباطی بین صدا و تحرکات درون اتاق وجود داشته و من در میدان بینایی وزغ قرار دارم و در حقیقت چشمان وزغ نسبت به اعمال من سیگنال دهی می کنند.