ادوارد هاخوردیان ( ارمنی: Էդուարդ Հախվերդյան؛ ؛ ۴ آوریل ۱۹۵۲ ) شاعر، مترجم و روزنامه نگار و نقاش و عضو اتحادیه نویسندگان ارمنستان است. او که از سال ۱۹۷۰ در ارمنستان اقامت دارد، در ۳۰ سال گذشته بخش عمدهٔ وقتش را صرف ترجمهٔ آثار ادبی معاصر فارسی به زبان ارمنی کرده است. او تنها کسی است که بیش ترین حجم ادبیات معاصر ایران را به ارمنی برگردانده و در ارمنستان و آمریکا منتشر کرده است. وی در آرمن فیلم نور دار و ماهنامه آغبیور فعالیت می کرد. همچنین برندهٔ جوایزی همچون مدال طلای وزارت فرهنگ جمهوری ارمنستان شده است.
... [مشاهده متن کامل]
ادوارد هاخوردیان در سال ۱۹۵۲ در تهران در خانواده ای ارمنی زاده شد. خانوادهٔ وی اصالتاً اهل خمین بودند. وی تحصیلات ابتدایی اش را در «مدرسهٔ ملی ارس» به اتمام رساند. در دبیرستان های فارسی زبان «فرخ منش»، «پایدار» و «علوم» درس خواند و سپس در سال ۱۹۷۰ همراه خانواده اش به ارمنستان مهاجرت کرد و در شهر اچمیادزین ساکن شد.
او از دوران کودکی به شعر و نقاشی علاقه مند بود. در کلاس ششم، نقاشی هایش را در تلویزیون نشان دادند که از این بابت او و خانواده اش بسیار خوشحال شدند. هاخوردیان از کودکی عشق فیلم بود و در ۱۰ سالگی اش اگر یک روز سینما نمی رفت روزش خراب می شد. خانهٔ خانوادهٔ هاخوردیان در آن زمان در خیابان سنایی بود و سینما آتلانتیک نزدیک خانه شان قرار داشت و او هر روز به هر زحمتی که بود پول تهیه می کرد و می رفت فیلم می دید. بنا به گفتهٔ خودش، لذت جوانی و کودکی وی فیلم دیدن بود و این لذت را مدیون پدرم است.
پدر ادوارد هاخوردیان رانندهٔ ماشین سنگین بود و ماهی یک بار به خانه می آمد و هر وقت که می آمد خانواده را می برد به سینما و همین عشق کودکی ادوارد موجب شد که تاکنون عاشق سینما باشد و هشت سال در آرمن فیلم کار کند.
ادوارد وقتی که به همراه خانواده در سال ۱۹۷۰ به ارمنستان مهاجرت کرد ۱۹ ساله بود. او که پیش از مهاجرت به ارمنستان بیشتر با ادبیات خارجی آشنا بود و کمتر ادبیات فارسی را می شناخت و اطلاعات وی دربارهٔ ادبیات فارسی محدود به شناختی بود که درس های مدرسه به او داده بود، وقتی مجبور به مهاجرت از ایران شد این دوری از زبان فارسی بنا – به گفتهٔ خودش – گویی او را در زندانی اسیر کرده بود که تنها عشق به زبان فارسی امید وی برای آزادی بود. این اشتیاق نسبت به زبان فارسی تبدیل به نوعی حسرت دربارهٔ شعر فارسی شده بود.
... [مشاهده متن کامل]
ادوارد هاخوردیان در سال ۱۹۵۲ در تهران در خانواده ای ارمنی زاده شد. خانوادهٔ وی اصالتاً اهل خمین بودند. وی تحصیلات ابتدایی اش را در «مدرسهٔ ملی ارس» به اتمام رساند. در دبیرستان های فارسی زبان «فرخ منش»، «پایدار» و «علوم» درس خواند و سپس در سال ۱۹۷۰ همراه خانواده اش به ارمنستان مهاجرت کرد و در شهر اچمیادزین ساکن شد.
او از دوران کودکی به شعر و نقاشی علاقه مند بود. در کلاس ششم، نقاشی هایش را در تلویزیون نشان دادند که از این بابت او و خانواده اش بسیار خوشحال شدند. هاخوردیان از کودکی عشق فیلم بود و در ۱۰ سالگی اش اگر یک روز سینما نمی رفت روزش خراب می شد. خانهٔ خانوادهٔ هاخوردیان در آن زمان در خیابان سنایی بود و سینما آتلانتیک نزدیک خانه شان قرار داشت و او هر روز به هر زحمتی که بود پول تهیه می کرد و می رفت فیلم می دید. بنا به گفتهٔ خودش، لذت جوانی و کودکی وی فیلم دیدن بود و این لذت را مدیون پدرم است.
پدر ادوارد هاخوردیان رانندهٔ ماشین سنگین بود و ماهی یک بار به خانه می آمد و هر وقت که می آمد خانواده را می برد به سینما و همین عشق کودکی ادوارد موجب شد که تاکنون عاشق سینما باشد و هشت سال در آرمن فیلم کار کند.
ادوارد وقتی که به همراه خانواده در سال ۱۹۷۰ به ارمنستان مهاجرت کرد ۱۹ ساله بود. او که پیش از مهاجرت به ارمنستان بیشتر با ادبیات خارجی آشنا بود و کمتر ادبیات فارسی را می شناخت و اطلاعات وی دربارهٔ ادبیات فارسی محدود به شناختی بود که درس های مدرسه به او داده بود، وقتی مجبور به مهاجرت از ایران شد این دوری از زبان فارسی بنا – به گفتهٔ خودش – گویی او را در زندانی اسیر کرده بود که تنها عشق به زبان فارسی امید وی برای آزادی بود. این اشتیاق نسبت به زبان فارسی تبدیل به نوعی حسرت دربارهٔ شعر فارسی شده بود.
