ادموند پندلتون ( Edmund Pendleton ) ( زادهٔ ۹ سپتامبر ۱۷۲۱ - درگذشتهٔ ۲۳ اکتبر ۱۸۰۳ ) ، از طبقهٔ زارعین ویرجینیا، سیاستمدار، وکیل، قاضی و یکی از پدران بنیان گذار ایالات متحده آمریکا بود. او پیش از جنگ انقلاب آمریکا و در طول آن، در مجلس ویرجینیا خدمت کرد و تا منصب رئیس مجلس نمایندگان ترقی نمود. پندلتون در کنار جورج واشینگتن و پاتریک هنری در نخستین کنگرهٔ قاره ای به عنوان نمایندهٔ ویرجینیا شرکت کرد و اتحادیهٔ قاره ای را امضاء نمود. او همچنین مجمع هایی را رهبری کرد که در آنها ویرجینیا اعلام استقلال ( ۱۷۷۶ ) کرده و قانون اساسی ایالات متحده آمریکا ( ۱۷۸۸ ) را پذیرفت.
... [مشاهده متن کامل]
برعکس رقیب سیاسی هم عصرش هنری، او فردی میانه رو و در آغاز به صلح و آشتی امیدوارتر از شورش و طغیان بود. پندلتون به همراه توماس جفرسون و جورج وایت، پس از جدایی از بریتانیا کد قانونی ویرجینیا را تغییر دادند. او در نظر معاصران ممکن است بیشتر به عنوان قاضی برجسته باشد؛ به ویژه در نقش های استینافی که بیست و پنج سال آخر عمرش را به آن اختصاص داد. یکی از این نقش ها رهبری آنچه بود که امروزه با نام دادگاه عالی ویرجینیا شناخته می شود.
با شنیدن خبر فوت او کنگره موافقت کرد به مدت سی روز نشان سوگواری را بر لباس هایشان نصب کنند و بیان کردند: «افسوس که ستارهٔ دیگری از آسمان پرشکوه پرهیزگاری و استعداد افول کرد که مردم ایالات متحده آمریکا را در مبارزه برای استقلال رهبری می نمود».
پندلتون در کارولین کانتی، ویرجینیا به عنوان فرزند مری بیشاپ تیلور که شوهر جوانش ( پدر شش فرزند دیگر او ) هنری پندلتون چهار ماه قبل فوت کرده بود، متولد شد. پدربزرگ مادری او، جیمز تیلور یک زمین دار بزرگ در نزدیکی شهرستان راپاناک، ویرجینیا بود و به مری تا دو سال بعد که با ادوارد واتکینز ازدواج کرد، در پرورش فرزندانش کمک نمود. هنگامی که ادموند چهارده ساله شد، نزد بنجامین رابینسون، منشی دادگاه کارولین کانتی به کارآموزی پرداخت. در همان جا بود که او با مسائل سیاسی آشنا شد و شروع به خواندن کتاب های قانون و آموختن روش های قانونی کرد. او در سال ۱۷۳۷ کارمند محل نگهداری ظروف مقدس کلیسای سنت مری در کارولین شد. این نخستین درگیری او با مسائل عملی مرتبط با کلیسا بود که در طول تمام زندگی او ادامه یافت.
پندلتون در آوریل ۱۷۴۱ گواهی نامه ای برای کار عملی در حوزهٔ حقوق دریافت کرد. موفقیت او در دادگاه های شهرهای اطراف شامل دادستانی کل شهرستان اسکس، ویرجینیا به او این اجازه را داد که در اکتبر ۱۷۴۵ عضو هیئت وکلای دادگاه عمومی شود. هنگامی که وکلا پیش از دو دادگاه، مجاز به فعالیت نبودند، پندلتون دادگاه عمومی را انتخاب کرده و فعالیت عملی در دادگاه پایینترش را به اتمام رساند - که او را مجاز به پذیرش انتصاب به عنوان قاضی صلح دادگاه کارولین کانتی در سال ۱۷۵۱ کرد. او همچنین بسیاری از وکلای جوان شامل فرزندان خواهر و برادرهایش جان پن ( که بعدها یکی از امضاءکنندگان اعلامیهٔ استقلال ایالات متحده آمریکا شد ) و جان تیلور کارولین ( که عضو مجلس سنای ایالات متحده آمریکا شد ) را آموزش داد.
... [مشاهده متن کامل]
برعکس رقیب سیاسی هم عصرش هنری، او فردی میانه رو و در آغاز به صلح و آشتی امیدوارتر از شورش و طغیان بود. پندلتون به همراه توماس جفرسون و جورج وایت، پس از جدایی از بریتانیا کد قانونی ویرجینیا را تغییر دادند. او در نظر معاصران ممکن است بیشتر به عنوان قاضی برجسته باشد؛ به ویژه در نقش های استینافی که بیست و پنج سال آخر عمرش را به آن اختصاص داد. یکی از این نقش ها رهبری آنچه بود که امروزه با نام دادگاه عالی ویرجینیا شناخته می شود.
با شنیدن خبر فوت او کنگره موافقت کرد به مدت سی روز نشان سوگواری را بر لباس هایشان نصب کنند و بیان کردند: «افسوس که ستارهٔ دیگری از آسمان پرشکوه پرهیزگاری و استعداد افول کرد که مردم ایالات متحده آمریکا را در مبارزه برای استقلال رهبری می نمود».
پندلتون در کارولین کانتی، ویرجینیا به عنوان فرزند مری بیشاپ تیلور که شوهر جوانش ( پدر شش فرزند دیگر او ) هنری پندلتون چهار ماه قبل فوت کرده بود، متولد شد. پدربزرگ مادری او، جیمز تیلور یک زمین دار بزرگ در نزدیکی شهرستان راپاناک، ویرجینیا بود و به مری تا دو سال بعد که با ادوارد واتکینز ازدواج کرد، در پرورش فرزندانش کمک نمود. هنگامی که ادموند چهارده ساله شد، نزد بنجامین رابینسون، منشی دادگاه کارولین کانتی به کارآموزی پرداخت. در همان جا بود که او با مسائل سیاسی آشنا شد و شروع به خواندن کتاب های قانون و آموختن روش های قانونی کرد. او در سال ۱۷۳۷ کارمند محل نگهداری ظروف مقدس کلیسای سنت مری در کارولین شد. این نخستین درگیری او با مسائل عملی مرتبط با کلیسا بود که در طول تمام زندگی او ادامه یافت.
پندلتون در آوریل ۱۷۴۱ گواهی نامه ای برای کار عملی در حوزهٔ حقوق دریافت کرد. موفقیت او در دادگاه های شهرهای اطراف شامل دادستانی کل شهرستان اسکس، ویرجینیا به او این اجازه را داد که در اکتبر ۱۷۴۵ عضو هیئت وکلای دادگاه عمومی شود. هنگامی که وکلا پیش از دو دادگاه، مجاز به فعالیت نبودند، پندلتون دادگاه عمومی را انتخاب کرده و فعالیت عملی در دادگاه پایینترش را به اتمام رساند - که او را مجاز به پذیرش انتصاب به عنوان قاضی صلح دادگاه کارولین کانتی در سال ۱۷۵۱ کرد. او همچنین بسیاری از وکلای جوان شامل فرزندان خواهر و برادرهایش جان پن ( که بعدها یکی از امضاءکنندگان اعلامیهٔ استقلال ایالات متحده آمریکا شد ) و جان تیلور کارولین ( که عضو مجلس سنای ایالات متحده آمریکا شد ) را آموزش داد.
