بین سال های ۲۰۰۲ و ۲۰۱۳ سه زن جوان ( میشل نایت، آماندا بری و جورجینا «جینا» دهزوس ) توسط آریل کاسترو ربوده و در خانه او در محله ترمونت، کلیولند اوهایو اسیر شدند. آن ها تا تاریخ ۶ می ۲۰۱۳ در این خانه نگهداری می شدند تا زمانی که آماندا بری با دختر ۶ ساله خود موفق به فرار و تماس با پلیس شد. با حضور پلیس دو زن دیگر ( نایت و دهزوس ) نجات پیدا کردند و چند ساعت بعد نیز آریل کاسترو دستگیر شد.
... [مشاهده متن کامل]
در تاریخ ۸ می ۲۰۱۳ کاسترو به اتهام چهار فقره آدم ربایی و سه فقره تجاوز به عنف محکوم شد. کاسترو به عنوان بخشی از توافق نامه با دادگاه به ۹۳۷ فقره اتهام جنایی شامل تجاوز به عنف، آدم ربایی و قتل اعتراف کرد و توسط دادگاه به به حبس ابد به علاوه ۱۰۰۰ سال حبس در زندان بدون امکان آزادی مشروط محکوم شد. یک ماه بعد کاسترو با ملافه خود را در زندان حلق آویز کرد.
هر یک از این زنان پس از پذیرش پیشنهاد کاسترو برای رسیدن به مقصد، ربوده شدند. کاسترو با فریب آن ها را به داخل خانه می برد و در زیرزمین زندانی می کرد. این خانه در شماره ۲۲۰۷ خیابان سیمور در محله مسکونی ترمونت، کلیولند اوهایو قرار داشت و اکنون تخریب شده است. آماندا بری در ۲۱ آوریل ۲۰۰۳ درحالی که ۱۶سال داشت، ناپدید شد. او در آن زمان از محل کارش در یک رستوران به خانه می رفت که دیگر کسی وی را ندید. تحقیقات پلیس و جستجوی خانواده اش نیز برای پیداکردن او به نتیجه ای نرسید. جینا دهزوس در تاریخ دوم آوریل ۲۰۰۴ و زمانی که ۱۴سال داشت و از مدرسه به خانه بازمی گشت ناپدید شده بود و میشل نایت نیز آخرین بار ۲۳ اوت ۲۰۰۲ درحالی که ۲۰ سال داشته، در نزدیکی خانه یکی از اقوامش دیده شده و پس از آن دیگر کسی او را ندیده بود.
در ابتدا هنگامی که نایت ربوده شد، کاسترو او را به طبقه بالا برده و دست و پای او را بست. سپس او را از دست، پا و گردن به مدت سه روز بدون آب و غذا آویزان کرد. دادستان در شکایت علیه کاسترو نوشت «او از سکس اجباری، حبس در یک اتاق تاریک، پیش بینی نوع آزار جنسی در دفعات بعدی، آرزوی رهایی و بازگشت به آغوش خانواده، زنجیر شدن به دیوار، نگهداری مانند یک اسیر جنگی، نابودی تمام روزهای لذت بخش زندگی، آزار روانی، تهدید به قتل، رفتاری مانند یک حیوان و رؤیای آزادی صحبت می کند. » این زنان در یک اتاق خواب نگهداری می شدند و مجبور بودند از یک توالت پلاستیکی که به ندرت تخلیه می شد، استفاده کنند. آن ها تنها یک بار در روز تغذیه می شدند و حداکثر دو بار در هفته می توانستند از حمام استفاده کنند.
... [مشاهده متن کامل]
در تاریخ ۸ می ۲۰۱۳ کاسترو به اتهام چهار فقره آدم ربایی و سه فقره تجاوز به عنف محکوم شد. کاسترو به عنوان بخشی از توافق نامه با دادگاه به ۹۳۷ فقره اتهام جنایی شامل تجاوز به عنف، آدم ربایی و قتل اعتراف کرد و توسط دادگاه به به حبس ابد به علاوه ۱۰۰۰ سال حبس در زندان بدون امکان آزادی مشروط محکوم شد. یک ماه بعد کاسترو با ملافه خود را در زندان حلق آویز کرد.
هر یک از این زنان پس از پذیرش پیشنهاد کاسترو برای رسیدن به مقصد، ربوده شدند. کاسترو با فریب آن ها را به داخل خانه می برد و در زیرزمین زندانی می کرد. این خانه در شماره ۲۲۰۷ خیابان سیمور در محله مسکونی ترمونت، کلیولند اوهایو قرار داشت و اکنون تخریب شده است. آماندا بری در ۲۱ آوریل ۲۰۰۳ درحالی که ۱۶سال داشت، ناپدید شد. او در آن زمان از محل کارش در یک رستوران به خانه می رفت که دیگر کسی وی را ندید. تحقیقات پلیس و جستجوی خانواده اش نیز برای پیداکردن او به نتیجه ای نرسید. جینا دهزوس در تاریخ دوم آوریل ۲۰۰۴ و زمانی که ۱۴سال داشت و از مدرسه به خانه بازمی گشت ناپدید شده بود و میشل نایت نیز آخرین بار ۲۳ اوت ۲۰۰۲ درحالی که ۲۰ سال داشته، در نزدیکی خانه یکی از اقوامش دیده شده و پس از آن دیگر کسی او را ندیده بود.
در ابتدا هنگامی که نایت ربوده شد، کاسترو او را به طبقه بالا برده و دست و پای او را بست. سپس او را از دست، پا و گردن به مدت سه روز بدون آب و غذا آویزان کرد. دادستان در شکایت علیه کاسترو نوشت «او از سکس اجباری، حبس در یک اتاق تاریک، پیش بینی نوع آزار جنسی در دفعات بعدی، آرزوی رهایی و بازگشت به آغوش خانواده، زنجیر شدن به دیوار، نگهداری مانند یک اسیر جنگی، نابودی تمام روزهای لذت بخش زندگی، آزار روانی، تهدید به قتل، رفتاری مانند یک حیوان و رؤیای آزادی صحبت می کند. » این زنان در یک اتاق خواب نگهداری می شدند و مجبور بودند از یک توالت پلاستیکی که به ندرت تخلیه می شد، استفاده کنند. آن ها تنها یک بار در روز تغذیه می شدند و حداکثر دو بار در هفته می توانستند از حمام استفاده کنند.
