ادفوی
لغت نامه دهخدا
ادفوی. [ اُ ف ُ وی ی ] ( اِخ ) ابوبکر محمدبن علی بن احمد الادفوی الشافعی المقری النحوی. او راست : تفسیر مسمی به استغناء فی علم القرآن. و اقناع فی احکام السماع.
ادفوی. [ اُ ف ُ وی ی ] ( اِخ ) کمال الدین ابوالفضل جعفربن ثعلب بن علی الادفوی الشافعی. وی به اُدفو از اعمال قوص ( مصر ) بسال 685 هَ. ق. متولد شد و از ابن دقیق و جز او علم فراگرفت و از جماعتی منجمله ابوحیان ادب بیاموخت و از سنه 718 تا هنگام وفات مصاحب ابوحیان بود و در کتاب البدء السافر در ترجمه ابی حیان آورده که اباحیان او را بقصیده ای مدح گفته است. او راست : الامتاع فی احکام السماع. الطالع السعید فی تاریخ الصعید و البدء السافر فی تحفةالمسافر. و همه مجموعه های او نیکو است و از موسیقی نیز آگاه بودو نظم و نثر او پسندیده است. صاحب خطط الجدیده گویدکه ادفوی بطاعون بسال 749هَ. ق. وفات کرد و دیگری گوید بسال 748. کتاب الطالع السعید الجامع لاسماءالفضلاء والرواة با علی الصعید که آنرا به اشارة شیخ خود ابی حیان اندلسی تألیف کرده است در مطبعةالجمالیه بسال 1332 هَ. ق. بچاپ رسیده است. ( معجم المطبوعات ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید