ادراک زمان

ادراک زمان یک زمینهٔ مطالعاتی در روانشناسی، زبان شناسی شناختی[ ۱] و علوم اعصاب است. ادراک زمان به تجربه ذهنی از زندگی اشاره دارد: زمان. زمان برای هر شخصی به شکل فاصلهٔ بین وقایع یا طول یک اتفاق خاص مفهوم پیدا می کند. فاصله زمانی بین دو اتفاق پی در پی در مغز انسان با یک طول مشخص فهم می شود. ادراک افراد مختلف از یک زمان ثابت می تواند متفاوت باشد. فهم شخص دیگر از زمان را نمی توان به طور مستقیم تجربه کرده یا درک کرد، اما می توان آن را مورد مطالعه و استنباط قرار داد. زمان ادراک شده توسط مغز را می توان تحت شرایط خاصی به هم ریخت. این به هم ریختگی های زمانی، که در برخی مطالعات علمی انجام می شوند به ما کمک می کند تا مکانیسم نحوهٔ ادراک زمان را بهتر بفهمیم.
ویلیام جی. فریدمن ( ۱۹۹۳ ) نیز تقابل دو نظریه را برای درک زمان مطرح کرد:[ ۲] [ ۳] [ ۴]
• مدل دوام حافظه زمانی: این مدل نوعی ردیابی دوام حافظه در طول زمان است که با استفاده از آن می توان عمر یک خاطره را ( و به تبع آن دریافتن اینکه دقیقاً چه مدت این رویداد به یاد آورده شده ) با توجه به دوام ردپای آن دریافت و با این واقعیت که خاطرات رویدادهای تازه تر می تواند سریع تر از خاطرات دیرپا محو شوند، درگیر شد.
• مدل استنتاج که پیشنهاد می دهد زمان یک رویداد از اطلاعات مربوط به رابطه بین رویداد مورد پرسش و دیگر رویدادهایی که تاریخ یا زمان شان شناخته شده است، منتج می شوند.
نظریه دیگر شامل ناخودآگاه مغز منطبق با «پالس ها» ست که در طول یک بازه زمانی مشخص، گاه شماری بیولوژیکی را ایجاد می کنند. این نظریه ادعا می کند که مغز می تواند هم زمان چندین گاه شمار بیولوژیکی را بسته به نوع کاری که انجام می دهند، ایجاد کند. محل این پالس ها و آنچه آن ها را برمی سازد، نامعلوم است. [ ۵] در واقع این مدل استعاره است و از نظر فیزیولوژی مغز یا آناتومی آن، صحت ندارد. [ ۶]