ادد - نیراری دوم ( Adadnerari II ) پادشاه آشور در پایان قرن دهم پیش از میلاد ( ۹۱۱ تا ۸۹۰ پ. م ) بر امپراتوری آشور حکومت کرد. پس از او، پسرش توکولتی نینورتای دوم به پادشاهی آشور رسید.
او پس از درگذشت پدرش آشور - دان دوم به سلطنت رسید. این پادشاه آشوری، مناطقی را که قبلاً فقط به طور ظاهری و صوری تحت استیلا و تابعیت آشور بودند، به طور کامل و به معنای واقعی کلمه به تصرف خود درآورد و آرامی ها، نوهیتی ها و هوری های دردسرساز را به مناطق و نقاط دیگری تبعید کرد. سپس دو دفعه به نیروهای شمش - مودمیق حاکم بابل هجوم برد و او را شکست داد و منطقهٔ بزرگی در شمال رود دیاله و برخی مناطق دیگر از جمله شهر هیت[ ۱] را در میان رودان میانی به خاک آشور ضمیمه کرد. وی با فرمانروای دیگر بابل نبو - شوم - اوکین اول نیز مصاف داد و او را نیز در نبرد مغلوب کرد، قسمت ها و سرزمین های دیگری در این جنگ نصیب پادشاه آشور شد. وی همچنین به سوی غرب لشکرکشی کرد و شهر آرامی نصیبین[ ۲] را به زیر سلطهٔ خود درآورد و همین طور همراه با مقادیر زیادی ثروت که به دست آورده بود، ناحیهٔ رود خابور[ ۳] را استحکام بخشید.
آداد - نراری دوم ناحیهٔ آن سوی زاب سفلی، [ ۴] از هابهی و زاموآ تا گردنه های کشور نامار را درنوردید و قبل از آن نیز به سوی سرچشمهٔ زاب علیا[ ۵] رفت و به کشور مهری که در نزدیکی کرانه های غربی دریاچهٔ ارومیه واقع بود، رسید. در عهد شاهان بعدی، توکولتی - نینورت ی دوم که در سال ۸۸۵ پ. م؛ و آشور - ناصیر - پال دوم که در سال های ۸۸۳، ۸۸۱، و ۸۸۰ پ. م لشکرکشی کردند، تجاوز و لشکرکشی به سرزمین های شرقی ادامه یافت.
حکمرانی سلسلهٔ آشوریان قریب هزار سال بطول انجامید، از آغار قرن چهاردهم شروع و در اواسط قرن هفتم پ. م. توسط قوم ماد منقرض شد. علاوه بر مؤسس سلالهٔ آشور ادد - نیراری یکم، با فاصلهٔ زمانی بسیار زیاد، دو پادشاه ملقب به ادد - نیراری و هفت پادشاه ملقب به ادد هستند. [ ۶] جلوس ادد - نیراری یکم در سال ۱۴۰۰ پ. م. وقوع یافت و ادد - نیراری دوم در سال ۹۱۱ پ. م؛ و ادد - نیراری سوم در سال ۸۱۰ پ. م. حکومت را آغاز کردند. همان طور که مسلّم است فاصلهٔ میان ادد - نیراری یکم تا ادد - نیراری دوم حدود پانصد سال و فاصلهٔ میان ادد - نیراری دوم تا ادد - نیراری سوم یکصد سال است. این قاعدهٔ القاب مشترک دربارهٔ تیگلات - پیلسرها و شلمنسرها نیز صادق بوده و اسامی یکم، دوم و سوم در میان ایشان نیز مطرح می باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو پس از درگذشت پدرش آشور - دان دوم به سلطنت رسید. این پادشاه آشوری، مناطقی را که قبلاً فقط به طور ظاهری و صوری تحت استیلا و تابعیت آشور بودند، به طور کامل و به معنای واقعی کلمه به تصرف خود درآورد و آرامی ها، نوهیتی ها و هوری های دردسرساز را به مناطق و نقاط دیگری تبعید کرد. سپس دو دفعه به نیروهای شمش - مودمیق حاکم بابل هجوم برد و او را شکست داد و منطقهٔ بزرگی در شمال رود دیاله و برخی مناطق دیگر از جمله شهر هیت[ ۱] را در میان رودان میانی به خاک آشور ضمیمه کرد. وی با فرمانروای دیگر بابل نبو - شوم - اوکین اول نیز مصاف داد و او را نیز در نبرد مغلوب کرد، قسمت ها و سرزمین های دیگری در این جنگ نصیب پادشاه آشور شد. وی همچنین به سوی غرب لشکرکشی کرد و شهر آرامی نصیبین[ ۲] را به زیر سلطهٔ خود درآورد و همین طور همراه با مقادیر زیادی ثروت که به دست آورده بود، ناحیهٔ رود خابور[ ۳] را استحکام بخشید.
آداد - نراری دوم ناحیهٔ آن سوی زاب سفلی، [ ۴] از هابهی و زاموآ تا گردنه های کشور نامار را درنوردید و قبل از آن نیز به سوی سرچشمهٔ زاب علیا[ ۵] رفت و به کشور مهری که در نزدیکی کرانه های غربی دریاچهٔ ارومیه واقع بود، رسید. در عهد شاهان بعدی، توکولتی - نینورت ی دوم که در سال ۸۸۵ پ. م؛ و آشور - ناصیر - پال دوم که در سال های ۸۸۳، ۸۸۱، و ۸۸۰ پ. م لشکرکشی کردند، تجاوز و لشکرکشی به سرزمین های شرقی ادامه یافت.
حکمرانی سلسلهٔ آشوریان قریب هزار سال بطول انجامید، از آغار قرن چهاردهم شروع و در اواسط قرن هفتم پ. م. توسط قوم ماد منقرض شد. علاوه بر مؤسس سلالهٔ آشور ادد - نیراری یکم، با فاصلهٔ زمانی بسیار زیاد، دو پادشاه ملقب به ادد - نیراری و هفت پادشاه ملقب به ادد هستند. [ ۶] جلوس ادد - نیراری یکم در سال ۱۴۰۰ پ. م. وقوع یافت و ادد - نیراری دوم در سال ۹۱۱ پ. م؛ و ادد - نیراری سوم در سال ۸۱۰ پ. م. حکومت را آغاز کردند. همان طور که مسلّم است فاصلهٔ میان ادد - نیراری یکم تا ادد - نیراری دوم حدود پانصد سال و فاصلهٔ میان ادد - نیراری دوم تا ادد - نیراری سوم یکصد سال است. این قاعدهٔ القاب مشترک دربارهٔ تیگلات - پیلسرها و شلمنسرها نیز صادق بوده و اسامی یکم، دوم و سوم در میان ایشان نیز مطرح می باشد.
wiki: ادد نیراری دوم