ادبیات المانی

ادبیات آلمانی. ادبیات آلمانی شامل متون ادبی است که به زبان آلمانی نوشته شده اند که شامل آثار ادبی در آلمان، اتریش، بخش های آلمانی بلژیک و سوئیس، لیختن اشتاین، تیرول جنوبی در ایتالیا و آلمانی زبان های پراکنده است. امروزه ادبیات آلمانی بیشتر به زبان آلمانی استاندارد نوشته می شود، اما هنوز هم آثاری وجود دارند که با تأثیر از گویش های زبان آلمانی ( مانند آلمانیش ) آفریده می شوند.
ادبیات آلمانی که در سده های میانه در آلمان نوشته شده است از کارولنژی ها آغاز می شود و برای پایان آن تاریخ های متفاوتی بیان شده است. اصلاحات پروتستانی ( ۱۵۱۷ ) آخرین نقطهٔ پایان ممکن دانسته می شود. آلمانی علیای میانه در سدهٔ ۱۲ میلادی آغاز می شود، کارهای برجستهٔ این دوره حلقه ( حدود ۱۴۱۰ میلادی ) و شعرهای اسوالد فن ولکنشتاین و یوهانس فن تپل است. دورهٔ باروک ( ۱۶۰۰ تا ۱۷۲۰ میلادی ) یکی از پربارترین دوره ها در ادبیات آلمانی بوده است. ادبیات مدرن در زبان آلمانی با نویسندگان عصر روشنگری ( مانند هردر ) آغاز می شود. دورهٔ حساسیت در دهه های ۱۷۵۰ تا ۱۷۷۰ میلادی، با پرفروشترین کتاب گوته، رنج های ورتر جوان ( ۱۷۷۴ ) پایان یافت. جنبش طوفان و غرش و کلاسیک وایمار توسط یوهان ولفگانگ فون گوته و فریدریش شیلر رهبری شدند. جنبش رمانتیک آلمانی، پایان سدهٔ هجده و آغاز سدهٔ نوزده میلادی را زیر سلطهٔ خود درآورد.
بیدرمایر به ادبیات و موسیقی، هنرهای بصری، و طراحی داخلی در دوره ای میان سال های ۱۸۱۵ ( کنگره وین ) ، پایان جنگ های ناپلئونی، و ۱۸۴۸ میلادی، یعنی سال انقلاب های اروپایی گفته می شود. در آلمان زیر سلطهٔ رژیم نازی، برخی نویسندگان تبعید شدند و بقیه مورد سانسور قرار گرفتند. تاکنون جایزهٔ نوبل در ادبیات چهارده بار به نویسندگان آلمانی زبان اهدا شده است. برخی از برندگان این جایزه عبارتند از توماس مان، هرمان هسه، و گونتر گراس.
تاکنون جایزه نوبل ادبیات چهارده بار به نویسندگان آلمانی زبان اهدا شده است.
• ۱۹۰۲ تئودور مومسن
• ۱۹۰۸ رودولف کریستف یوکن
• ۱۹۱۰ پال هیزه
• ۱۹۱۲ گرهارد هاوپتمان
• ۱۹۱۹ کارل اشپیتلر
• ۱۹۲۹ توماس مان
• ۱۹۴۶ هرمان هسه
• ۱۹۶۶ نلی زاکس
• ۱۹۷۲ هاینریش بل
• ۱۹۸۱ الیاس کانتی
• ۱۹۹۹ گونتر گراس
• ۲۰۰۴ الفریده یلینک
• ۲۰۰۹ هرتا مولر
• ۲۰۱۹ پتر هاندکه
یکی از نخستین آثار آلمانی که به زبان فارسی ترجمه شده است، رنج های ورتر جوان از گوته است که در سال ۱۳۰۳ توسط محمد صفارزاده از فرانسه ترجمه شده است. با وجود آنکه نویسندگانی چون بزرگ علوی و محمدعلی جمالزاده سال ها در آلمان زندگی و تحصیل کردند، ولی ظاهراً تمایلی به ترجمه آثار نویسندگان معاصر خود نداشته اند. ویلهم تل ( ۱۳۳۴ ) و دوشیزه ارولئان ( ۱۳۰۹ ) شیلر، از مهم ترین آثار آلمانی است که این دو نویسنده ایرانی به فارسی ترجمه کرده اند. این دو آثار در همان زمان هم جزو آثار کلاسیک ادبیات آلمانی دانسته می شده اند.