حسین بیضایی ( یا بیضائی ) ، متخلّص به ادب، ( ۱۳۷۷–۱۳۰۹ ) شاعرِ پارسی گوی قرنِ چهاردهمِ هجریِ خورشیدی است.
ادب، زاده به سالِ ۱۳۰۹ در کاشان، فرزندِ حسن بیضایی و برادرزادهٔ ادیب بیضایی و ذکایی بیضایی بود. او به رسمِ خانوادگی شاعری را برگزید و در سالِ ۱۳۲۵ از زادگاهش به تهران کوچید و از اعضای دائمی انجمن ادبی عمویش، ذکائی، شد. رمانِ کوتاهِ معجزه عشق از اوست. ادب وارثِ دفترهای شعرِ پسرعمویش، پرتو بیضایی، بود. او سرانجام در بهارِ ۱۳۷۷ درگذشت. در دههٔ ۱۳۲۰ او با یاور همدانی، که مراوده هایی با پرتو بیضایی و انجمن های ادبی داشت، دوست صمیمی بودند.
... [مشاهده متن کامل]
ادب در اواخرِ عمر بعضی از شعرهایش را در مجلّهٔ دنیای سخن منتشر می کرد.
ادب، زاده به سالِ ۱۳۰۹ در کاشان، فرزندِ حسن بیضایی و برادرزادهٔ ادیب بیضایی و ذکایی بیضایی بود. او به رسمِ خانوادگی شاعری را برگزید و در سالِ ۱۳۲۵ از زادگاهش به تهران کوچید و از اعضای دائمی انجمن ادبی عمویش، ذکائی، شد. رمانِ کوتاهِ معجزه عشق از اوست. ادب وارثِ دفترهای شعرِ پسرعمویش، پرتو بیضایی، بود. او سرانجام در بهارِ ۱۳۷۷ درگذشت. در دههٔ ۱۳۲۰ او با یاور همدانی، که مراوده هایی با پرتو بیضایی و انجمن های ادبی داشت، دوست صمیمی بودند.
... [مشاهده متن کامل]
ادب در اواخرِ عمر بعضی از شعرهایش را در مجلّهٔ دنیای سخن منتشر می کرد.
