اد و لورن وارن

«ادوارد وارن ماینی» ( زاده ۷ سپتامبر ۱۹۲۶ – درگذشت ۲۳ اوت ۲۰۰۶ ) و «لورن ریتا وارن» ( زاده ۳۱ ژانویه ۱۹۲۷ – درگذشت ۱۸ آوریل ۲۰۱۹ ) ، یک زوج محقق و نویسنده آمریکایی در زمینه مسائل فراطبیعی بودند که ادعا می کردند با موارد برجسته و دلهره آور و جنایت ارتباط داشتند. ادوارد یک شیطان شناس و نویسنده خودآموخته و خودآگاه بود. [ ۱] لورن اظهار داشت که روشن بین و یک واسطه روحی است که می توانست ارواح را ببیند.
این زوج بخاطر همکاری که باهم داشتند، شهرت خود را به ( وارن ) تغییر دادند تا بهتر شناخته شوند. این زوج تا جایی که مردم می شناسند زوجی بودند که به شدت به خدا و شیاطین باور داشتند و از روی آنها کارهای خود را انجام می دادند.
سری فیلم های احضار به نوعی اشاره به اتفاقاتی که در زندگی این زوج افتاده دارد
مطابق با وارن ها، در سال ۱۹۷۰، دو هم اتاقی ادعا کردند عروسک دزدیده شده شان که توسط روح دختری جوان که نامش آنابل هیگینز است، تسخیر شده است. این زوج این عروسک را تحویل گرفتند و به آن دو گفتند که توسط یک غیرمردمی تسخیر شده و آن را در موزه اسرارآمیز در خانه خود در محفظه ای مقدس که از کلیسای ترینتی گرفته شده نگهداری می کنند و فیلم هایی در ژانر ترسناک به ترتیب احضار ۱، احضار ۲، آنابل ۱، آنابل ۲، آنابل به خانه می آید، در واقع بر اساس این داستان ساخته شده ان.
در سال ۱۹۷۱، این زوج در هاریسویل ( رود آیلند ) ، با «خانواده پرون» دیدار کردند که ادعا کردند در خانه ای زندگی می کنند که توسط جادوگری که در قرن نوزدهم در آنجا زندگی می کرده تسخیر شده است. پس از مطالعه و تحقیق، آن ها پی بردند که جادوگری به نام «بتشیبا شرمن» در آنجا نفرین شده است و به خاطر همین، هر کس که به آنجا می آمد کشته می شد.
بر اساس آن در سال ۲۰۱۳، فیلم احضار ساخته شد.
لورن وارن نیز در مستند تلویزیونی تک جلوه پدیدار شد اما در برنامه یواس ای تودی گزارشگر این برنامه به خاطر دلسوزی واقعیت داستان این مستند را پوشاند. [ نیازمند منبع] در سال ۲۰۱۱، آندریا پرون کتابی را در این مورد با نام ( خانه تاریکی، خانه روشنایی، جلد اول ) بر اساس داستان واقعی نوشت.
وارن ها احتمالاً بیشتر بخاطر درگیری در پرونده وحشت امیتی ویل در سال ۱۹۷۶ شناخته می شوند که در آن زوج، جورج و کتی لوتز ساکن نیویورک ادعا کردند که خانه آنها توسط یک حضور خشونت بار و شیطانی به شدت تحت تأثیر قرار گرفته است که سرانجام آنها را از خانه خود بیرون کشید. نویسندگان توطئه ترسناک امیتی ویل، استفان و روکسان کپلان، این پرونده را «کلاهبرداری» توصیف کردند. لورن وارن به خبرنگار روزنامه اکسپرس تایمز گفت که وحشت امیتی ویل فریب نیست. این داستان برای کتاب وحشت امیتی ویل ( ۱۹۷۷ ) بود و در فیلم های وحشت امیتی ویل و وحشت امیتی ویل ۲ با همین نام اقتباس شد و در عین حال به عنوان الهام بخش ترین سری فیلم های بعدی نیز عمل کرد. نسخه وقایع وارن ها تا حدودی اقتباس شده و در دنباله آغازین فیلم احضار ۲ به تصویر کشیده شده است. به گفته بنیامین رادفورد، این داستان «توسط شاهدان عینی، تحقیقات و شواهد پزشکی قانونی رد شد». در سال ۱۹۷۹ وکیل ویلیام وبر اظهار داشت که وی، جی آنسون و اشغالگران «داستان ترسناک» را بر بسیاری از بطری های شراب «اختراع کرده اند». [ ۲]