اخوت

اُخُوَّت
(در لغت به معنی برادری) اصطلاحی عرفانی و از ارکان سلوک صوفیان. مشایخِ شماری از فرقه ها، از دیرباز، میان هر دو سالکی که تحت تربیت یکی از دو دسته اسماء جلالیه، یا جمالیّۀ (← اسماء الحسنی) حضرت حق باشند، و ازاین رو، تربیتی هم سو را بپذیرند، اخوّت برقرار می کرده اند. بدین ترتیب برادران از واردات خود با یکدیگر سخن می داشتند و در سیر، به کمک یکدیگر می شتافتند. همین اصطلاح، با معنی ای دیگر در میان فتیان و اهل فتّوت نیز به کار می رفته است.