اخله

لغت نامه دهخدا

اخله. [ اَ خ ِل ْ ل َ ] ( ع اِ ) ج ِ خلیل. دوستان. ( دهار ). || ج ِ خِلال. ( زمخشری ). آنچه بدان سوراخ کنند. چوبهای خلال دندان. || جج ِ خِلّة، بمعنی نیام شمشیر پوست پوشانیده و هر بطانه که نیام شمشیر را پوشانند و روده که بر سرهای کمان برگشته باشد و پوست با نقش و نگار. ( منتهی الارب ).
اخله. [ اَ خ ُل ْ ل َ ] ( ع اِ ) بلغت مصری گیاهی است. بستیناج. حَسَک.
اخله. [ اَ خ َل ْ ل َ ] ( اِخ ) موضعی بدیار رُعین یمن ، بنام اخلةبن شرحبیل بن الحارث بن زیدبن یریم ذی رعین. رجوع به ضمیمه معجم البلدان ص 165 شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس