آخرین نوار کراپ. آخرین نوار کراپ نمایشنامه ای است که در شیوه ابزرد توسط ساموئل بکت، نویسنده ایرلندی و یکی از بزرگان سبک ابزرد ( پوچی ) نوشته شده است. وی این نمایشنامه را درسال ۱۹۵۷ و پس از نمایشنامه بازی بدون حرف ( نمایشنامه فاقد گفتگو ) ، همان سالی که نمایشنامه معروف در انتظار گودو به اجرا در آمد نوشت که یکی از آثار منحصر به فرد وی به شمار می آید. [ ۱]
نمایشنامه «آخرین نوار کراپ» به صورت یک تک گویی است. این نمایشنامه داستان شخصی را به تصویر می کشد که خاطراتش را از طریق گوش دادن نوارهایی که خودش ضبط کرده مرور می کند. او معتاد به خوردن موز است که گاهی روی پوست موزها زمین می خورد.
از موارد ضبط کرده خود گاه می خندد وگاه مواردی را مثل مشروب نوشیدن به یاد می آورد. در قسمتی از نمایشنامه وی دفتری را ورق می زند که در ان وارد مدخلی بایگانی شده می شود که در آن جعبه سه. . . حلقه نج نوشته شده. نوارهایی که او به آن ها گوش می دهد مربوط به سی ونه سالگی و بیست و هشت سالگی و شست و نه سالگی خود است. نمایشنامه مانند دیگر آثار بکت روندی ثابت و کارهای تکراری را دنبال می کند و تنها شخصیت آن تمام کارهای خود را با کمی تغییر تکرار می کند مثل این که موز را با پافشاری از کشوی قفل شده بردارد یا روی پوست آن زمین بخورد. وجود کلماتی مثل «ترمّل» که صدای ضبط شده او در مورد مادرش می گوید نیز گاه واصلی میان او در سنین مختلف است. یکی از نوارهایی که کراپ می خواهد به آن گوش دهد مربوظ به سی ونه سالگی اوست که آن را به صورت دور تند گوش می دهد و ما به صورت جسته وگریخته از موضوعاتی مثل خوردن موز، مردن مادر کراپ که مدتی بیوه بوده، یک سگ، شب طوفانیو رابطه ای عاشقانه که در آن شکست خورده است و در نمایشنامه بسیار مهم است.
کراپ پیر در این سن نیز پس از گوش دادن به نوارهای خود سعی در پی گرفتن آرزوهایش است. در پایان نمایشنامه صدای ۳۰ سال پیش کراپ در نوار می گوید:بهترین سال های عمرم فنا شدند. . . وهمین طور صدای نوار می اید تا نمایشنامه به پایان می رسد. [ ۲]
از عنوان این نمایشنامه چنین برمی آید که کراپ ( پیرمردی سالخورده که گوش های سنگین وچشمان کم سو دارد آخرین سخنان خود را به صورت نواری ضبط شده بیان می کند. با خواندن نمایشنامه معلوم می شود که وی در تمام عمر، برداشت هایش در بارهٔ زندگی خویش را در نوار ضبط کرده است و اکنون در آپارتمان خود که اثاثی زیادی ندارد، به نوارهای قدیمی خود گوش می سپارد ونوارهایی جدید ضبط می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنمایشنامه «آخرین نوار کراپ» به صورت یک تک گویی است. این نمایشنامه داستان شخصی را به تصویر می کشد که خاطراتش را از طریق گوش دادن نوارهایی که خودش ضبط کرده مرور می کند. او معتاد به خوردن موز است که گاهی روی پوست موزها زمین می خورد.
از موارد ضبط کرده خود گاه می خندد وگاه مواردی را مثل مشروب نوشیدن به یاد می آورد. در قسمتی از نمایشنامه وی دفتری را ورق می زند که در ان وارد مدخلی بایگانی شده می شود که در آن جعبه سه. . . حلقه نج نوشته شده. نوارهایی که او به آن ها گوش می دهد مربوط به سی ونه سالگی و بیست و هشت سالگی و شست و نه سالگی خود است. نمایشنامه مانند دیگر آثار بکت روندی ثابت و کارهای تکراری را دنبال می کند و تنها شخصیت آن تمام کارهای خود را با کمی تغییر تکرار می کند مثل این که موز را با پافشاری از کشوی قفل شده بردارد یا روی پوست آن زمین بخورد. وجود کلماتی مثل «ترمّل» که صدای ضبط شده او در مورد مادرش می گوید نیز گاه واصلی میان او در سنین مختلف است. یکی از نوارهایی که کراپ می خواهد به آن گوش دهد مربوظ به سی ونه سالگی اوست که آن را به صورت دور تند گوش می دهد و ما به صورت جسته وگریخته از موضوعاتی مثل خوردن موز، مردن مادر کراپ که مدتی بیوه بوده، یک سگ، شب طوفانیو رابطه ای عاشقانه که در آن شکست خورده است و در نمایشنامه بسیار مهم است.
کراپ پیر در این سن نیز پس از گوش دادن به نوارهای خود سعی در پی گرفتن آرزوهایش است. در پایان نمایشنامه صدای ۳۰ سال پیش کراپ در نوار می گوید:بهترین سال های عمرم فنا شدند. . . وهمین طور صدای نوار می اید تا نمایشنامه به پایان می رسد. [ ۲]
از عنوان این نمایشنامه چنین برمی آید که کراپ ( پیرمردی سالخورده که گوش های سنگین وچشمان کم سو دارد آخرین سخنان خود را به صورت نواری ضبط شده بیان می کند. با خواندن نمایشنامه معلوم می شود که وی در تمام عمر، برداشت هایش در بارهٔ زندگی خویش را در نوار ضبط کرده است و اکنون در آپارتمان خود که اثاثی زیادی ندارد، به نوارهای قدیمی خود گوش می سپارد ونوارهایی جدید ضبط می کند.
wiki: آخرین نوار کراپ