اخرس

و همین مضمون را در مناجات خمس عشره می گوید:
اِلهی اِرْحَمْ عَبْدَکَ الَّذَلیلَ ذااللِّسانِ الْکَلیلْ
اى خدا، بر بنده ذلیلت که زبانش از شرم بسته است، ترحّم کن.
سپس عرض می کند:
. . اِذَا رَأیْتُ مَولاىَ ذُنُوبی فَزِعْتُ وَ اِذَا رَأیْتُ کَرَمَکَ طَمِعْتُ
اى مولاى من، چون به گناهان خود می نگرم زار می نالم و چون به عفو و کرم تو نظر می کنم به رحمتت طمع می بندم ( و زبانم باز می شود. )
مشابه این مطلب را امام حسین ( علیه السلام ) در دعاى عرفه بیان می کند:
اِلهی کُلَّما اَخْرَسَنی لُؤُمی اَنطَقَنی کَرَمُکَ وَ کُلَّما آیَسَتْنی اَوْصافی اَطْمَعَتْنی مِنَنُکَ
اى خدا هر چند خوارىِ من زبانم را لال می کند کرم و بزرگوارىِ تو نطقم را گویا می کند و هر چند اوصاف ( ناشایسته ) من مرا مأیوس می کند احسان ( بی پایان ) تو مرا به طمع می اندازد!