اخراج موریسکوها

تا اخراج کامل در تاریخ ۹ آوریل ۱۶۰۹ به دستور فلیپه سوم، مشکلات و محدودیت های بسیاری را از سوی فرمانروایان کاتولیک متحمل شدند. پس از سقوط آخرین قلمرو مسلمانان در اسپانیا یعنی امارت غرناطه، یکدست سازی چهره مذهبی اسپانیا، به آرمان حاکمان مسیحی آنجا تبدیل شد. اگرچه مسیحیان، پس از سقوط آندلس، به مردم مسلمان ساکن در اسپانیا قول دادند که بدانها اجازهٔ برگزاریِ مناسکِ دینیشان را خواهند داد، ولی دیری نپایید که فشارهای مسیحیانِ متعصب برای گرواندن مسلمانان به مسیحیت، آغاز شد. در اثر این فشارها، بسیاری از مسلمانان اسپانیا، به آئین مسیحیت گرویدند. ولی اکثراً بر عربی سخن گفتن و انجام رسومِ عربی خود پافشاری می کردند. بسیاری از آنها در خفا، همچنان به انجام مناسک اسلامی مبادرت می ورزیدند. علاقهٔ موریسک ها به دشمنانِ مسلمانِ اسپانیا، باعث ایجاد تصویری تهدیدآمیز از آنان در ذهن شاهان اسپانیا شد. بر این اساس، ترکیبی از تبعیض علیه مسلمانان، ظن کمک موریسک ها به دشمنان اسپانیا مخصوصاً امپراتوری عثمانی و دیگر فشارهای مذهبی– فرهنگی، از قبیل ممنوعیتِ زبانِ عربی، مراسمِ مذهبیِ اسلامی و پوشیدنِ اجباریِ لباس هایِ اروپایی، باعث بروز شورش هایی به دست مسلمانان شد. فلیپه دوم این شورش ها را با تمام توان سرکوب کرد و موریسک ها را در سرتاسر اسپانیا پراکند. اما چندی بعد افزایش فشارها برای اخراج، بدبینی، طمعِ تَمَلُکِ اموال موریسک ها، جبران شکست سنگین اسپانیا از شورشیان پروتستان هلندی در جریان شورش هلند و بازسازی چهرهٔ حاکمیتی کاتولیک و مقتدر نزد مردم داخلی، باعث صدور فرمان اخراج موریسک ها به شمال آفریقا در آوریل ۱۶۰۹ شد. بدیهی ست بسیاری از موریسک ها در میانهٔ راه تبعید به شمال آفریقا، به دلیل گرسنگی و درگیری ها جان خود را از دست دادند.