اخر زمان

/~Axar/

برابر پارسی: ( آخر زمان ) پایان روزگار، سرانجام، پسین زمان

لغت نامه دهخدا

( آخرزمان ) آخرزمان. [ خ ِ زَ ] ( اِ مرکب ) آخرالزّمان. قسمت واپسین از دوران که بقیامت پیوندد :
خواهم شدن بکوی مغان آستین فشان
زین فتنه ها که دامن آخرزمان گرفت.
حافظ.
از آن زمان که فتنه چشمت بمن رسید
ایمن ز شر فتنه آخرزمان شدم.
حافظ.
- پیغمبر آخرالزمان یا آخرزمان ؛ رسول خاتم ، صلوات اﷲعلیه.
- مهدی آخرزمان ؛ مهدی موعود علیه السلام.

فرهنگ فارسی

( آخر زمان ) ( اسم ) ۱- دور. آخر. ۲ - قسمت واپسین از دوران روزگار که بقیامت متصل گردد آخر الزمان . یا پیغمبر آخر زمان . محمد مصطفی ( ص ) یا مهدی آخر زمان . مهدی موعود ( ع ).
قسمت واپسین از دوران که بقیامت پیوندد

فرهنگ معین

( آخرزمان ) (خَ. زَ ) [ ع . ] (اِمر. ) ۱ - دورة آخر. ۲ - قسمت واپسین از دوران روزگار که به قیامت متصل گردد، آخرالزمان . ۳ - مجازاً روزگاری که در آن حوادث نامعمول یا کارهای ناپسند زیاد روی می دهد. ، پیغمبر ~محمّد مصطفی (ص ).

پیشنهاد کاربران

بپرس