اختلال کم توجهی بیش فعالی در بزرگسالان یا ADHD بزرگسال همان شرایط نورولوژیک اختلال کم توجهی بیش فعالی است که در حدود ۳۰ درصد بزرگسالانی که در دوران کودکی دارای علائم و نشانه های این اختلال بوده اند، رخ می دهد. [ ۱] ص. 44[ ۲] ص. 87
برپایه دی اس ام بخش پنج، ای دی اچ دی به سه زیرگروه اختلال به صورت کم توجهی، بیش فعالی/تکانشی و نیز ترکیبی شناخته می شود که در سال های دیرتر زندگی، بیش فعال/تکانشی بیشتر خود را آشکار می کند.
اختلال کم توجهی - بیش فعالی در بزرگسالان یک اختلال مزمن است که از کودکی شروع می شود در طول حیات وی در بزرگسالی نیز ادامه میابد. تخمین ها نشان می دهد که بین ۳۳ تا ۶۶ درصد از کسانی که در کودکی به این اختلال مبتلا بوده اند در بزرگسالی نیز همچنان با آن دست به گریبان هستند که تأثیر عمده ای بر روی تحصیل، کار و روابط اجتماعی فرد دارد. همانند شیزوفرنی تست های شخصیتی روان شناسی وجود ندارد که بتواند این اختلال را تشخیص بدهد. [ ۳] [ ۴] بلکه فرایند تشخیص بر اساس تاریخچه رفتاری فرد از کودکی و همچنین شواهدی که از اطرافیان شخص بدست می آید است. همچنین معایناتی هم باید برای بررسی اینکه این علائم به علت افسردگی، عصبانیت یا سوء مصرف مواد باشند هم صورت می گیرد. بیماری هایی نظیر پرکاری تیروئید نیز می تواند باعث بروز علائم این اختلال شود.
جدول زیر حاوی علائم و نشانه های عمومی فرد مبتلا و تحولات آن ها در کودکی و بزرگسالی برای دو گونه از این اختلال است. [ ۵] [ ۶]
باید در نظر گرفته شود که هر فرد معمولی می تواند مثلاً در اثر خستگی علائم این بیماری را نشان دهد ولی برای اطمینان از تشخیص حتماً تاریخچه رفتار فرد باید از کودکی و اختلالاتی که در زندگی شخصی، اجتماعی، تحصیلی و کاری فرد به وجود آمده مورد مطالعه قرار بگیر. اختلالاتی که در کودکی فرد مبتلا وجود داشته اند ممکن است تا بزرگسالی ادامه یابد یا همچنان که فرد وارد بزرگسالی می شود و زمان می گذرد فرد جایگزین هایی برای آن ها یافته است. با گذشت زمان و تجمع متوالی مشکلات ناشی از این بیماری پایه های یک دید منفی نسبت به خویشتن در فرد محکم می شود که این خود بر دور متوالی مشکلات و شکست های پی در پی در زندگی می افزاید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرپایه دی اس ام بخش پنج، ای دی اچ دی به سه زیرگروه اختلال به صورت کم توجهی، بیش فعالی/تکانشی و نیز ترکیبی شناخته می شود که در سال های دیرتر زندگی، بیش فعال/تکانشی بیشتر خود را آشکار می کند.
اختلال کم توجهی - بیش فعالی در بزرگسالان یک اختلال مزمن است که از کودکی شروع می شود در طول حیات وی در بزرگسالی نیز ادامه میابد. تخمین ها نشان می دهد که بین ۳۳ تا ۶۶ درصد از کسانی که در کودکی به این اختلال مبتلا بوده اند در بزرگسالی نیز همچنان با آن دست به گریبان هستند که تأثیر عمده ای بر روی تحصیل، کار و روابط اجتماعی فرد دارد. همانند شیزوفرنی تست های شخصیتی روان شناسی وجود ندارد که بتواند این اختلال را تشخیص بدهد. [ ۳] [ ۴] بلکه فرایند تشخیص بر اساس تاریخچه رفتاری فرد از کودکی و همچنین شواهدی که از اطرافیان شخص بدست می آید است. همچنین معایناتی هم باید برای بررسی اینکه این علائم به علت افسردگی، عصبانیت یا سوء مصرف مواد باشند هم صورت می گیرد. بیماری هایی نظیر پرکاری تیروئید نیز می تواند باعث بروز علائم این اختلال شود.
جدول زیر حاوی علائم و نشانه های عمومی فرد مبتلا و تحولات آن ها در کودکی و بزرگسالی برای دو گونه از این اختلال است. [ ۵] [ ۶]
باید در نظر گرفته شود که هر فرد معمولی می تواند مثلاً در اثر خستگی علائم این بیماری را نشان دهد ولی برای اطمینان از تشخیص حتماً تاریخچه رفتار فرد باید از کودکی و اختلالاتی که در زندگی شخصی، اجتماعی، تحصیلی و کاری فرد به وجود آمده مورد مطالعه قرار بگیر. اختلالاتی که در کودکی فرد مبتلا وجود داشته اند ممکن است تا بزرگسالی ادامه یابد یا همچنان که فرد وارد بزرگسالی می شود و زمان می گذرد فرد جایگزین هایی برای آن ها یافته است. با گذشت زمان و تجمع متوالی مشکلات ناشی از این بیماری پایه های یک دید منفی نسبت به خویشتن در فرد محکم می شود که این خود بر دور متوالی مشکلات و شکست های پی در پی در زندگی می افزاید.
