اختلال دلبستگی واکنشی

اختلال دلبستگی واکنشی[ ۱] ( به انگلیسی: Reactive attachment disorder ) ( اختصاری  RAD ) در علم پزشکی نوعی اختلال شدید و نسبتاً نادر است که کودکان را تحت تأثیر قرار می دهد. [ ۲] [ ۳] این اختلال از طریق شیوه های ارتباطی مشخصاً توزیع شده و سازنده در بیشتر موقعیت ها است که می تواند به شکل شکست های مداوم برای ایجاد یا بروز واکنش سازنده و مناسب به ارتباط های اجتماعی - که در آخرین نسخه دی اس ام - ۵ به عنوان نوع «مهار شده» شناخته می شود، نوع «مهار نشده» آن اکنون دارای تشخیص جداست و به عنوان «اختلال دلبستگی مهارنشده» شناخته می شود. - بروز پیدا کند.
اختلال دلبستگی واکنشی از شکست در ایجاد وابستگی های عادی با سرپرست های اصلی در دوران اولیه کودکی به وجود می آید، چنین شکست هایی معمولاً از تجربه های شدید از غفلت، سوءاستفاده، جدایی ناگهانی از سرپرست در بین سنین شش ماهگی تا سه سالگی، تغییر مداوم سرپرست یا عدم واکنش سرپرست به تلاش های کودک برای برقراری ارتباط نشأت می گیرند. هرچند تمام یا حتی غالب این تجربه ها موجب به وجود آمدن اختلال نمی شود. [ ۴] این اختلال از اختلال های فراگیر رشد یا تأخیر در رشد و همچنین از شرایط چندابتلایی مانند کم توانی ذهنی که همه می توانند رفتارهای دلبستگی را به وجود بیاورند متفاوت دانسته می شود. معیارهای تشخیص یک اختلال دلبستگی واکنشی تفاوت قابل توجهی با معیارهایی که در دسته بندی انواع دلبستگی مثل اختلال عدم امنیت یا اختلال به هم ریختگی آمده دارند.
فرض معمول این است که کودکان دچار این اختلال سازوکار درونی به شدت توزیع شده ای از روابط دارند که می تواند به مشکلات بین فردی و رفتاری در زندگی شان منجر شود. تحقیق های انگشت شماری دربارهٔ اثرات این اختلال در طولانی مدت وجود دارد، همچنین شفافیتی در مورد وجود این اختلال پس از سن پنج سالگی وجود ندارد. [ ۵] [ ۶]