اخترشناسی فرابنفش

اخترشناسی فرابنفش (ultraviolet astronomy)
بررسی گسیلهای فرابنفش کیهانی، با استفاده از ماهواره. ایالات متحده امریکا مجموعه ماهواره هایی را به این منظور پرتاب کرد و نخستین داده های مفید در ۱۹۶۸ به دست آمد. فقط مقدار اندکی از تابش فرابنفش خورشید به درون جوّ نفوذ می کند که بخشی از طول موج بلندتر و کم خطرتر فرابنفش است. تابش های خطرناکِ فرابنفش، با طول موج کوتاه تر را گازهای اُزونِ موجود در لایۀ بالایی جوّ زمین جذب می کنند. ماهواره های رصدخانۀ اخترشناسی مداری ایالات متحدهاطلاعات بسیاری درخصوص گسیل های فرابنفش کیهانی در اختیار دانشمندان قرار دادند. رصدخانۀ اخترشناسی مداری ۱، که در ۱۹۶۶ پرتاب شد، فقط سه روز بعد از کار افتاد. با این حال، رصدخانۀ اخترشناسی مداری ۲، که در ۱۹۶۸ در مدار قرار گرفت و یک سال کار برای آن در نظر گرفته بودند، چهار سال کار کرد و نخستین رصدهای فرابنفش از یک اَبَرنواختر، و همچنین از اورانوسرا صورت داد. رصدخانۀ اخترشناسی مداری ۳ (کُپرنیک)، که در ۱۹۷۲ پرتاب شد، تا دهۀ ۱۹۸۰ به ارسال داده ها ادامه داد و منابع فرابنفش جدید بسیاری کشف کرد. کاوشگر بین المللی فرابنفش، که در ژانویۀ ۱۹۷۸ پرتاب شد و در سپتامبر ۱۹۹۶ کارش پایان یافت، همۀ اجسام عمدۀ منظومۀ خورشیدی، ازجمله دنباله دار هالی، ستاره ها، کهکشانها، و محیط بین ستاره ایرا رصد کرد.