اختر کن

لغت نامه دهخدا

اخترکن. [ اَ ت َ ک َ ] ( نف مرکب ) ازجای کننده اختر :
نیزه ای اندر بنان اخترکن و جیحون مضا
باره ای در زیر ران هامون بر و گردون سپر.

سنائی.

( اسم صفت ) از جای کننده اختر .

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید