فرمان شورویی آواره می، احکام رحمت برای موجودات زنده ( به ژاپنی: 生類憐れみの令 ) به مجموعه قوانین و مقرراتی گفته می شود که توسط شوگون پنجم از شوگون سالاری توکوگاوا، توکوگاوا تسونایوشی ( تولد ۱۶۴۶ – مرگ ۱۷۰۹ ) ، ( دوره حکمرانی ۱۶۸۰–۱۷۰۹ ) در نیمه نخست دوره ادو با هدف مهربانی با موجودات و در جهت حمایت از حیوانات، نوزادان، و بیماران و آسیب دیدگان صادر شد. [ ۱]
این تنها یک قانون واحد نبود، بلکه مجموعه ای از قوانین و مقررات بود که هدف آن رحم و شفقت بر موجودات زنده در دوران حکمرانی توکوگاوا تسونایوشی بود. موارد مورد نظر این قوانین محافظت کودکان رها شده، بیماران، افراد مسن و حیوانات بودند. حیوانات مورد نظر نیز شامل سگ، گربه، پرنده، ماهی، صدف و حشرات می شدند.
این قوانین تأثیر زیادی در زندگی مردم عادی داشتند، و اغلب به عنوان «قانون های بد در جهان» ارزیابی شدند، که باعث کاهش محبوبیت شوگون پنجم شد. این قوانین که در عصر خود و پس از آن به علت افراطی و آرمان گرایی بودن مورد تمسخر بودند، در سال های اخیر، به عنوان بخشی از تعالیم کنفوسیوس مورد ارزیابی مجدد قرار گرفتند. به علاوه یکی از احکام آن به نام، «فرمان منع دور انداختن کودک» ( ۱۶۹۰ ) که حتی پس از مرگ تسونایوشی نیز ادامه داشت گواه بر ارزش برخی از این قوانین دارد.
در توضیح این سیاست در سال ۱۶۸۷ آمده است که که تسونایوشی در مورد موجودات زنده سیاست رحمانی در پیش گرفته است، با این تصور که مردم باید روح خود را پرورش دهند. در سال چهارم گنروکو، نیز یکی از مقامات شوگون سالاری همین توضیح را به مقامات مختلف داد. تسونایوشی به آیین کنفوسیوس احترام می گذاشت و بلافاصله بعد از منصوب شدن به شوگونی، تشریفات مربوط به شکار شاهین را به شدت کاهش داد و تصمیم گرفت که خود شاهین ها را شکار نکند. علاوه بر این، فرزند تسونایوشی در سال ۱۶۸۳ در سن ۵ سالگی به دلیل بیماری درگذشت. اعتقاد بر این است که بعد از مرگ این کودک ایده رحمت به موجودات زنده بیش از پیش توسط تسونایوشی مورد توجه قرار گرفت.
تسوکاموتو مانابو تاریخدان ژاپنی اشاره می کند که این سیاست به سلیقه و زندگی شخصی تسونایوشی ارتباطی نداشته است، بلکه اقدامی علیه اوضاع اجتماعی آن زمان بوده است.
همچنین بحث در مورد زمان شروع یک سری سیاست های رحمت زندگی وجود دارد. نظریه های زیر به عنوان زمان اصلی شروع وجود دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین تنها یک قانون واحد نبود، بلکه مجموعه ای از قوانین و مقررات بود که هدف آن رحم و شفقت بر موجودات زنده در دوران حکمرانی توکوگاوا تسونایوشی بود. موارد مورد نظر این قوانین محافظت کودکان رها شده، بیماران، افراد مسن و حیوانات بودند. حیوانات مورد نظر نیز شامل سگ، گربه، پرنده، ماهی، صدف و حشرات می شدند.
این قوانین تأثیر زیادی در زندگی مردم عادی داشتند، و اغلب به عنوان «قانون های بد در جهان» ارزیابی شدند، که باعث کاهش محبوبیت شوگون پنجم شد. این قوانین که در عصر خود و پس از آن به علت افراطی و آرمان گرایی بودن مورد تمسخر بودند، در سال های اخیر، به عنوان بخشی از تعالیم کنفوسیوس مورد ارزیابی مجدد قرار گرفتند. به علاوه یکی از احکام آن به نام، «فرمان منع دور انداختن کودک» ( ۱۶۹۰ ) که حتی پس از مرگ تسونایوشی نیز ادامه داشت گواه بر ارزش برخی از این قوانین دارد.
در توضیح این سیاست در سال ۱۶۸۷ آمده است که که تسونایوشی در مورد موجودات زنده سیاست رحمانی در پیش گرفته است، با این تصور که مردم باید روح خود را پرورش دهند. در سال چهارم گنروکو، نیز یکی از مقامات شوگون سالاری همین توضیح را به مقامات مختلف داد. تسونایوشی به آیین کنفوسیوس احترام می گذاشت و بلافاصله بعد از منصوب شدن به شوگونی، تشریفات مربوط به شکار شاهین را به شدت کاهش داد و تصمیم گرفت که خود شاهین ها را شکار نکند. علاوه بر این، فرزند تسونایوشی در سال ۱۶۸۳ در سن ۵ سالگی به دلیل بیماری درگذشت. اعتقاد بر این است که بعد از مرگ این کودک ایده رحمت به موجودات زنده بیش از پیش توسط تسونایوشی مورد توجه قرار گرفت.
تسوکاموتو مانابو تاریخدان ژاپنی اشاره می کند که این سیاست به سلیقه و زندگی شخصی تسونایوشی ارتباطی نداشته است، بلکه اقدامی علیه اوضاع اجتماعی آن زمان بوده است.
همچنین بحث در مورد زمان شروع یک سری سیاست های رحمت زندگی وجود دارد. نظریه های زیر به عنوان زمان اصلی شروع وجود دارد.
