احمد یکم، ( ۹ می ۱۵۸۸ یا ۱۸ آوریل ۱۵۹۰–۲۲ نوامبر ۱۶۱۷ ) چهاردهمین سلطان عثمانی بود. احمد یکم پس از درگذشت پدرش محمد سوم در ۲۲ دسامبر ۱۶۰۳ میلادی به حکومت رسید و تا هنگام مرگش در ۲۲ نوامبر ۱۶۱۷ میلادی سلطنت داشت.
... [مشاهده متن کامل]
سلطان احمد با وجود سن کم، از سلاطین بزرگ عثمانی شمرده می شود. او سلطانی سازنده وصف می شود که به ساختن بناها و مسجدها همّت می گماشت که مشهورترین آن ها، مسجدی در استانبول است که به نام خودش شهرت یافته که از نمادهای هنر معماری اسلامی می باشد. همچنین به بازسازی بناهای زیارتگاه ها پرداخت، مانند بهکرد بنای کعبه، تجدید بنای زادگاه فاطمه زهرا. او همچنین مبالغ بسیاری به حجاز برای انفاق بر مستمندان می فرستاد. سلطان احمد حامی علم و علما نیز وصف شده است، او را �دوستدار اهل بیت� و �متمسک به سنت و تقوا� نیز نامیده اند. احمد یکم در امور سیاسی نیز، شدید رفتار بوده است. او همچنین به سوارکاری و پرتاب نیزه علاقه داشته است. به ادبیات نیز پرداخت و خود شاعری بود که به زبان های ترکی و عربی سرود. احمد اول با شاه عباس عهدنامه صلح بست و سلطه صفویان را بر آذربایجان و قفقاز به رسمیت شناخت. احمد اول همچنین نبرد با نیروهای هابسبورگ را پایان داد و در معاهده زیتواتوروک خراجگزاری اتریش به دولت عثمانی را لغو کرد. احمد اول از محمدآقا شاگرد معمار سنان خواست که مسجدی در مقابل مسجد ایاصوفیه در استانبول بنا کند؛ این مسجد امروزه به مسجد سلطان احمد معروف است. احمد اول در سال ۱۶۱۷ در اثر ابتلا به بیماری تیفوس درگذشت.
خندان سلطان مادر احمد یکم تلاش می کرد در امور او دخالت کند و بر تصمیمات او اثرگذار باشد، به ویژه مایل بود ارتباطات و رفتار شاه را کنترل کند. احمد یکم در اوایل پادشاهی خود، تحکم و قدرت از خود نشان داد اما اعتبار آن در معاهده زیتواتوروک که در سال ۱۶۰۶ امضا شد، لکه دار شد و به موجب آن خراج سالانه آرشیدوک نشین اتریش لغو شد. در زمان پادشاهی احمد یکم پس از شکست سخت او در جنگ عثمانی و صفوی ( ۱۸۱۸–۱۶۰۳ ) از شاه عباس بزرگ، مناطقی که به طور موقت در جنگ عثمانی - صفویه ( ۱۵۷۸–۱۵۹۰ ) ضمیمه خاک عثمانی شده بودند مثل گرجستان، آذربایجان و سایر مناطق وسیع قفقاز، به موجب عهدنامه نصوح پاشا ( ۱۶۱۲ میلادی ) به ایران واگذار شدند. پس از آن مرزهای جدید بر اساس همان خطی که در صلح آماسیه در سال ۱۵۵۵ تأیید شده بود، ترسیم شد.
... [مشاهده متن کامل]
سلطان احمد با وجود سن کم، از سلاطین بزرگ عثمانی شمرده می شود. او سلطانی سازنده وصف می شود که به ساختن بناها و مسجدها همّت می گماشت که مشهورترین آن ها، مسجدی در استانبول است که به نام خودش شهرت یافته که از نمادهای هنر معماری اسلامی می باشد. همچنین به بازسازی بناهای زیارتگاه ها پرداخت، مانند بهکرد بنای کعبه، تجدید بنای زادگاه فاطمه زهرا. او همچنین مبالغ بسیاری به حجاز برای انفاق بر مستمندان می فرستاد. سلطان احمد حامی علم و علما نیز وصف شده است، او را �دوستدار اهل بیت� و �متمسک به سنت و تقوا� نیز نامیده اند. احمد یکم در امور سیاسی نیز، شدید رفتار بوده است. او همچنین به سوارکاری و پرتاب نیزه علاقه داشته است. به ادبیات نیز پرداخت و خود شاعری بود که به زبان های ترکی و عربی سرود. احمد اول با شاه عباس عهدنامه صلح بست و سلطه صفویان را بر آذربایجان و قفقاز به رسمیت شناخت. احمد اول همچنین نبرد با نیروهای هابسبورگ را پایان داد و در معاهده زیتواتوروک خراجگزاری اتریش به دولت عثمانی را لغو کرد. احمد اول از محمدآقا شاگرد معمار سنان خواست که مسجدی در مقابل مسجد ایاصوفیه در استانبول بنا کند؛ این مسجد امروزه به مسجد سلطان احمد معروف است. احمد اول در سال ۱۶۱۷ در اثر ابتلا به بیماری تیفوس درگذشت.
خندان سلطان مادر احمد یکم تلاش می کرد در امور او دخالت کند و بر تصمیمات او اثرگذار باشد، به ویژه مایل بود ارتباطات و رفتار شاه را کنترل کند. احمد یکم در اوایل پادشاهی خود، تحکم و قدرت از خود نشان داد اما اعتبار آن در معاهده زیتواتوروک که در سال ۱۶۰۶ امضا شد، لکه دار شد و به موجب آن خراج سالانه آرشیدوک نشین اتریش لغو شد. در زمان پادشاهی احمد یکم پس از شکست سخت او در جنگ عثمانی و صفوی ( ۱۸۱۸–۱۶۰۳ ) از شاه عباس بزرگ، مناطقی که به طور موقت در جنگ عثمانی - صفویه ( ۱۵۷۸–۱۵۹۰ ) ضمیمه خاک عثمانی شده بودند مثل گرجستان، آذربایجان و سایر مناطق وسیع قفقاز، به موجب عهدنامه نصوح پاشا ( ۱۶۱۲ میلادی ) به ایران واگذار شدند. پس از آن مرزهای جدید بر اساس همان خطی که در صلح آماسیه در سال ۱۵۵۵ تأیید شده بود، ترسیم شد.
