احمد بهاور (تهران 1289- تهران اردی بهشت 1353ش)
نقاش ایرانی.پس از تحصیلات ابتدایی، نزد یک کشیش فرانسوی، که در محدوده ی باغ ملیدر کلیسا ساکن بود، زبان فرانسه را آموخت تا در مبادلات تجاری پدرش به او کمک کند. در همین دوره به نقاشی هم علاقه مند شد و در سال 1304 به عنوان هنرآموز آزاد در کلاس های مدرسه ی کمال الملک (صنایع مستظرفه) شرکت کرد. بهاور به مدت یک سال شیوه ی طراحی را آموزش دید و در سال 1305 برای کمک به پدرش مدرسه و آموزش نقاشی را رها کرد. با مشغول شدن او در کار تجارت و بازار، ارتباطش با هنر کم شد و تنها در روزهای تعطیل، ساعات محدودی را صرف طراحی و نقاشی از روی مدل می کرد. او نهایتا در سال 1338 تجارت را رها کرد و به دغدغه ی اصلی خودش بازگشت و در خیابان سعدی آتلیه ی کوچکی تاسیس کرد.در آن جا علاوه بر نقاشی به کار مرمت تابلوهای هنری و عتیقه جات هم می پرداخت. دقت و مهارت او در این کار باعث شد که بسیاری از مجموعه داران، برای مرمت آثار و اشیای خود به وی مراجعه کنند. این اعتبار بهاور به حدی بود که بعد از تعطیلی این آتلیه هم (1340) مشتریانش اشیاء و آثارشان را به محل زندگی او در گلابدره می بردند. بهاور در این دوره علاوه بر این کار، به نقاشی رنگ روغن و نقاشی لاکی به شیوه ی قاجاری نیز می پرداخت.
شیوه ی ابتکاری او در نقاشی لاکی، گرته برداری از تصاویر روی قلمدان ها و بزرگ نمایی آن ها روی مقوای مخصوص بود. با این شیوه با دخل و تصرف اندکی در تصویر، آن ها را از تصاویری کوچک به تابلوهایی بزرگ تبدیل می کرد. بهاور از میان نقاشان بزرگ به رامبراند علاقه ی زیادی داشت و آثار او را سرمشق کار خود می کرد. شاید همین نگاه به تاریخ هنر و دیدگاه ها بوده که او را به واکنش نسبت به هنر مدرن وامی داشت.
بهاور چندین مرتبه از طرف مدیران ارشد وزارت خانه ی فرهنگ، پیشنهاد مشاغل دولتی را دریافت کرد که همه ی این موارد نپذیرفت و به نقاشی پرداخت. او بر اثر سرطان کبد درگذشت و در شهر قم به خاک سپرده شد.
منابع:
مکتب کمال الملک، شهروز مهاجر- محمدحسن حامدی؛ پیکره: 1393
نقاش ایرانی.پس از تحصیلات ابتدایی، نزد یک کشیش فرانسوی، که در محدوده ی باغ ملیدر کلیسا ساکن بود، زبان فرانسه را آموخت تا در مبادلات تجاری پدرش به او کمک کند. در همین دوره به نقاشی هم علاقه مند شد و در سال 1304 به عنوان هنرآموز آزاد در کلاس های مدرسه ی کمال الملک (صنایع مستظرفه) شرکت کرد. بهاور به مدت یک سال شیوه ی طراحی را آموزش دید و در سال 1305 برای کمک به پدرش مدرسه و آموزش نقاشی را رها کرد. با مشغول شدن او در کار تجارت و بازار، ارتباطش با هنر کم شد و تنها در روزهای تعطیل، ساعات محدودی را صرف طراحی و نقاشی از روی مدل می کرد. او نهایتا در سال 1338 تجارت را رها کرد و به دغدغه ی اصلی خودش بازگشت و در خیابان سعدی آتلیه ی کوچکی تاسیس کرد.در آن جا علاوه بر نقاشی به کار مرمت تابلوهای هنری و عتیقه جات هم می پرداخت. دقت و مهارت او در این کار باعث شد که بسیاری از مجموعه داران، برای مرمت آثار و اشیای خود به وی مراجعه کنند. این اعتبار بهاور به حدی بود که بعد از تعطیلی این آتلیه هم (1340) مشتریانش اشیاء و آثارشان را به محل زندگی او در گلابدره می بردند. بهاور در این دوره علاوه بر این کار، به نقاشی رنگ روغن و نقاشی لاکی به شیوه ی قاجاری نیز می پرداخت.
شیوه ی ابتکاری او در نقاشی لاکی، گرته برداری از تصاویر روی قلمدان ها و بزرگ نمایی آن ها روی مقوای مخصوص بود. با این شیوه با دخل و تصرف اندکی در تصویر، آن ها را از تصاویری کوچک به تابلوهایی بزرگ تبدیل می کرد. بهاور از میان نقاشان بزرگ به رامبراند علاقه ی زیادی داشت و آثار او را سرمشق کار خود می کرد. شاید همین نگاه به تاریخ هنر و دیدگاه ها بوده که او را به واکنش نسبت به هنر مدرن وامی داشت.
بهاور چندین مرتبه از طرف مدیران ارشد وزارت خانه ی فرهنگ، پیشنهاد مشاغل دولتی را دریافت کرد که همه ی این موارد نپذیرفت و به نقاشی پرداخت. او بر اثر سرطان کبد درگذشت و در شهر قم به خاک سپرده شد.
منابع:
مکتب کمال الملک، شهروز مهاجر- محمدحسن حامدی؛ پیکره: 1393
wikijoo: احمد_بهاور