احمد بن فارِسْ ( ۹۱۸–۱۰۰۴م ) ( نسب: ابوالحسین احمد بن فارس بن زکریا بن حبیب قزوینی همدانی رازی لغوی ) لغوی، کاتب، ادیب و شاعر عرب زبان ایرانی در سدهٔ چهارم بود.
وی مدتی در ری و همدان توقف داشت و در قزوین علم آموخت و بدیع الزمان همدانی شاگرد اوست. به جز استادان دیگر از پدر خود نیز دانش بسیار آموخت. حریری صاحب مقامات اسلوب خود را از رسائل انیقه او اقتباس کرده است. نوبتی نیز به زیارت خانه شد و در آنجا باز به علم آموزی پرداخت. از جمله کتب او که اکنون موجود است، کتاب الصاحبی است بنام صاحب بن عباد. این کتاب محتوی بحث هایی ذی قیمت در اصل زبان عربی و خصایص و اختلاف لهجه های عربی بنا بر اختلاف قبایل عرب است.
... [مشاهده متن کامل]
فخرالدوله دیلمی وی را به ری خواند و تربیت فرزند خویش مجدالدوله را برعهدهٔ او گذاشت. صاحب بن عباد خود را مرهون دانش ابن فارس می داند. تالیفات او از تغلیط و اشتباه خالی است. وی از مخالفان شعوبیه بود. او به سخا مشهور بوده است و اشعار رائقه و رسائل بدیعه او مطبوع اهل ادب است. علاوه بر مجمل اللغه که مرتب بر حروف است کتاب های الصاحبی فی فقه اللغة و سنن العرب فی کلامها، الثلاثه، اوجزالسیر لخیرالبشر، ذم الخطاء فی الشعر، الاتباع والمزاوجة، النیروز، اللاّ مات، و حلیةالفقهاء نیز از آثار اوست. وی در ۳۹۰ ه. ق در زادگاهش ری درگذشت و آرامگاهش مقابل مشهد قاضی علی بن عبدالعزیز جرجانی است. برخی نیز گفته اند وی در ۳۹۷ در محمدیه درگذشته است. ابن الندیم در الفهرست نام «ابن فارسی» را می برد و کتاب الحماسه را از آثار او ذکر می کند.
وی مدتی در ری و همدان توقف داشت و در قزوین علم آموخت و بدیع الزمان همدانی شاگرد اوست. به جز استادان دیگر از پدر خود نیز دانش بسیار آموخت. حریری صاحب مقامات اسلوب خود را از رسائل انیقه او اقتباس کرده است. نوبتی نیز به زیارت خانه شد و در آنجا باز به علم آموزی پرداخت. از جمله کتب او که اکنون موجود است، کتاب الصاحبی است بنام صاحب بن عباد. این کتاب محتوی بحث هایی ذی قیمت در اصل زبان عربی و خصایص و اختلاف لهجه های عربی بنا بر اختلاف قبایل عرب است.
... [مشاهده متن کامل]
فخرالدوله دیلمی وی را به ری خواند و تربیت فرزند خویش مجدالدوله را برعهدهٔ او گذاشت. صاحب بن عباد خود را مرهون دانش ابن فارس می داند. تالیفات او از تغلیط و اشتباه خالی است. وی از مخالفان شعوبیه بود. او به سخا مشهور بوده است و اشعار رائقه و رسائل بدیعه او مطبوع اهل ادب است. علاوه بر مجمل اللغه که مرتب بر حروف است کتاب های الصاحبی فی فقه اللغة و سنن العرب فی کلامها، الثلاثه، اوجزالسیر لخیرالبشر، ذم الخطاء فی الشعر، الاتباع والمزاوجة، النیروز، اللاّ مات، و حلیةالفقهاء نیز از آثار اوست. وی در ۳۹۰ ه. ق در زادگاهش ری درگذشت و آرامگاهش مقابل مشهد قاضی علی بن عبدالعزیز جرجانی است. برخی نیز گفته اند وی در ۳۹۷ در محمدیه درگذشته است. ابن الندیم در الفهرست نام «ابن فارسی» را می برد و کتاب الحماسه را از آثار او ذکر می کند.