احمد بن عَلَویّه، بن جعفر اصفهانی (۲۱۲ـ۳۱۰ق)
کاتب، شاعر و محدّث شیعی. پس از مدتی مکتب داری، در زمرۀ ندیمان دلف بن ابی دلف عجلی و احمد بن عزیز عجلی، از فرمانروایان مقتدر اصفهان، درآمد و کاتب و شاعر آنان شد. شهرت او در حدیث بیشتر به سبب روایت آثار ابراهیم بن محمد ثقفی است. کتاب الإعتقاد فی الأدعیة از اوست. ابن شهر آشوب او را از شعرای اهل بیت برشمرده است. از سروده هایش قصیدۀ «نونیّه» به جا مانده که در ۸۳۰ بیت و دربارۀ غدیر خم است.
کاتب، شاعر و محدّث شیعی. پس از مدتی مکتب داری، در زمرۀ ندیمان دلف بن ابی دلف عجلی و احمد بن عزیز عجلی، از فرمانروایان مقتدر اصفهان، درآمد و کاتب و شاعر آنان شد. شهرت او در حدیث بیشتر به سبب روایت آثار ابراهیم بن محمد ثقفی است. کتاب الإعتقاد فی الأدعیة از اوست. ابن شهر آشوب او را از شعرای اهل بیت برشمرده است. از سروده هایش قصیدۀ «نونیّه» به جا مانده که در ۸۳۰ بیت و دربارۀ غدیر خم است.