احقر

به معدود بودن افراد، با سواد که توانایی نوشتن داشته باشند ) در نامه نگاری خود از عباراتی دیگر همچون بنده سراپا تقصیر، نمکپرورده، خاک آستان آن عالی جناب و مثل این عبارات بکار می گرفتند و آقایان علمای دین با توجه به گیرنده ی نامه که اگر از دولتیان بودن که دیگر با منتهای سعی و استفاده از هر عباراتی منظور خود را مطلوب به نظر می رساندند و اظهار خاک پائی نموده و در ابتدا و انتها و میانه نوشته خود اینگونه خود را معرفی میکردن که الاحقر سید م. توسل. . . ودر میانه الاحقر عرض کرده بودم و در آخر بنده خاک سای کمترین بی مقدار الاحقر سید مر. . متوس. . . .